เหนือแต่เมืองหัวอู่ ๑ เมืองภูฝาง ๑ เมืองโพนไทร ๑ เมืองอุย ๑ เปนเขตรแดนดินขึ้นแก่เมืองแถงทั้งสิ้น ต่างเมืองก็ต่างรักษาเขตร แดนไม่ได้เบียดเบียนข่มเหงแก่กัน แต่ข่าแจะพี่ผู้ใหญ่นั้นหามีบ้าน เมืองไม่ เที่ยวตั้งตูบแลกระท่อมอยู่ตามซอกเขาแลท้ายเขา ทำนา เข้าไร่อาไศรยน้ำฝนแลน้ำค้าง ปลูกพริกแลมะเขือผักต่าง ๆ พอเลี้ยงชีวิตร หารู้จักปั่นฝ้ายแลทอผ้าไม่ จึงเก็บเข้าแลผักต่าง ๆ มาแลกผ้า กับน้องลาวแลน้องผู้ไทยไปนุ่งห่ม แลพวกข่าแจะนี้อาไศรยอยู่ตาม ภูเขา ในแดนดินของน้องลาวน้องผู้ไทยโดยมาก ในแดนดินของ น้องฮ่อน้องแกวนั้น หาได้ยินว่ามีพวกข่าแจะอยู่ไม่ เหตุฉนี้พวกข่าแจะจึงต้องอาไศรยอยู่ในแดนดินของน้องลาวแลน้องผู้ไทย ได้ความทุกข์ลำบากมากกว่าน้องทั้งปวง แลเปนผู้รับทุกข์รับศุขของน้องทั้งสิ้น ครั้นภายหลังพวกน้องลาวแลน้องผู้ไทยก็เก็บรวบรวมเอาพวกข่าแจะไว้เปนบ่าว ใช้ให้ทำการหนักเหนื่อยต่าง ๆ ให้หาเข้าแลขี้ผึ้งแลชัน มาส่งส่วยทุก ๆ ปี ถ้ามีการหนักจะต้องทำ เปนต้นว่าตัดไม้ฟัน เสามาปลูกสร้างบ้านเรือน แลขนเสบียงอาหารไปในที่ใด ๆ ก็ใช้ พวกข่าแจะสำหรับการนี้ เปนธรรมเนียมต่อ ๆ มาถึงทุกวันนี้ ฝ่ายเจ้าเมืองฮ่อจึงปฤกษากับพี่น้องพร้อมกันทั้ง ๔ หัวเมือง ด้วยฮ่อนั้นเปนเมืองต้นน้ำ ถึงกำหนดปีแล้วจะคำนับผีฟ้า คือเทพยดาบนสวรรค์ เจ้าเมืองลาว เจ้าเมืองผู้ไทย เจ้าเมืองแกว ก็เห็น ขอบด้วยที่จะไหว้ผีฟ้านั้น มีเขาใหญ่แห่ง ๑ อยู่ในเมืองฮ่อสูงกว่าเขา
