ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๗๐.djvu/27

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๙

อิกครั้ง ๑ เล่ากันมาว่า เมื่อแต่งบทเรื่องรามเกียรติ์ต่อมถึงตอนศึกสิบขุนสิบรถ ทรงพระราชนิพนธ์บทชมรถทศกัณฐ์ว่า

“รถที่นั่ง

บุษบกบัลลังก์ตั้งตระหง่าน

กว้างยาวใหญ่เท่าเขาจักรวาฬ

ยอดเยี่ยมเทียมวิมานเมืองแมน

ดุมวงกงหันเปนควันคว้าง

เทียมสิงห์วิ่งวางข้างละแสน

สารถีขี่ขับเข้าดงแดน

พื้นแผ่นดินกระเด็นไปเปนจุณ”

ทรงพระราชนิพนธ์มาได้เพียงนี้ ทรงนึกความที่จะต่อไปอย่างไรให้สมกับเปนรถใหญ่โตถึงปานนั้นยังไม่ออก จึงมีรับสั่งให้สุนทรภู่ต่อ สุนทรภู่ต่อว่า

“นทีตีฟองนองระลอก

คลื่นกระฉอกกระฉ่อนชลค่นขุ่น

เขาพระเมรุเอนเอียงอ่อนลมุน