หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๑
จะร้างกันเสียแต่เมื่อก่อนบวชหมดแล้ว เมื่อสุนทรภู่กล่าวกลอนชมทุ่งในตอนเรือลัดไปทางเชียงรากน้อย ว่า
“ถึงตัวเราเล่าถ้าหากมีโยมหญิง
ไหนจะนิ่งดูดายอายบุบผา
คงจะใช้ให้ศิษย์ที่ติดมา
อุตส่าห์หาเอาไปฝากตามยากตน
นี่จนใจไม่มีเท่าขี้เล็บ
ขี้เกียจเก็บเลยทางมากลางหน”
เมื่อขึ้นไปกรุงฯ เวลานั้น พระยาไชยวิชิต (เผือก) ซึ่งเคยเปนพระนายไวยอยู่เมื่อรัชกาลที่ ๒ ได้เปนผู้รักษากรุงฯ แต่สุนทรภู่กระดาก ไม่แวะไปหา กล่าวในนิราศว่า
“มาทางท่าหน้าจวนจอมผู้รั้ง
คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล
จะแวะหาถ้าท่านเหมือนเมื่อเปนไวย
ก็จะได้รับนิมนต์ขึ้นบนจวน
แต่ยามยากหากว่าถ้าท่านแปลก
