ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๗๐.djvu/49

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๑

จะร้างกันเสียแต่เมื่อก่อนบวชหมดแล้ว เมื่อสุนทรภู่กล่าวกลอนชมทุ่งในตอนเรือลัดไปทางเชียงรากน้อย ว่า

“ถึงตัวเราเล่าถ้าหากมีโยมหญิง

ไหนจะนิ่งดูดายอายบุบผา

คงจะใช้ให้ศิษย์ที่ติดมา

อุตส่าห์หาเอาไปฝากตามยากตน

นี่จนใจไม่มีเท่าขี้เล็บ

ขี้เกียจเก็บเลยทางมากลางหน”

เมื่อขึ้นไปกรุงฯ เวลานั้น พระยาไชยวิชิต (เผือก) ซึ่งเคยเปนพระนายไวยอยู่เมื่อรัชกาลที่ ๒ ได้เปนผู้รักษากรุงฯ แต่สุนทรภู่กระดาก ไม่แวะไปหา กล่าวในนิราศว่า

“มาทางท่าหน้าจวนจอมผู้รั้ง

คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล

จะแวะหาถ้าท่านเหมือนเมื่อเปนไวย

ก็จะได้รับนิมนต์ขึ้นบนจวน

แต่ยามยากหากว่าถ้าท่านแปลก