เมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๑๑ เป็นวันที่ข้าพเจ้าและครอบครัวได้ออกเดินทางโดยรถยนต์มุ่งไปยังจังหวัดเชียงใหม่ เพื่อไปในงานพระราชทานเพลิงศพคุณพ่อคุณแม่ของข้าพเจ้า ซึ่งตามกำหนดการที่วางไว้ว่า จะเป็นวันที่ ๒๘ ของเดือนนั้น ข้าพเจ้าไปถึงจังหวัดเชียงใหม่เวลาประมาณทุ่มหนึ่ง ก็ยังไม่ได้ทราบข่าวอะไรเป็นพิเศษจากกรุงเทพฯ ครั้นวันรุ่งขึ้น มีผู้เอาหนังสือพิมพ์ที่ออกทางกรุงเทพฯ และที่ส่งมาทางเครื่องบิน มาให้ดู ก็รู้สึกสลดใจมาก เพราะมีข่าวการถึงแก่กรรมของคุณพระเจนดุริยางค์ นักดนตรีและนักแต่งเพลงคนสำคัญที่สุดของประเทศไทยคนหนึ่ง ความจริง ข้าพเจ้ารู้จักคุณพระเจนดุริยางค์จากชื่อเสียงของท่านแล้วก็ตั้งแต่ครั้งยังเป็นนักเรียนประจำของโรงเรียนอัสสัมชัญ เพราะเหตุว่า ที่โรงเรียนนั้น วิชาดนตรีเป็นภาคผนวกนอกเวลาเรียน และมิหนำซ้ำ ทางโรงเรียนเองก็ยังมีวงดนตรี มีการซ้อมดีด-สี-ตี-เป่ากันเสมอ ๆ และชื่อของคุณพระเจนดุริยางค์ก็เป็นชื่อที่นักดนตรีและครูบาอาจารย์มักกว่าถึงบ่อย ๆ
การที่ได้มีโอกาสมารู้จักตัวของคุณพระเจนดุริยางค์เองนั้น เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในชั้นหลัง กล่าวคือ เมื่อประมาณ ๒๕ ปีมานี้เอง ราว ๆ พ.ศ. ๒๔๘๖ คุณจันทรคุปต์ อมาตยกุล ลูกศิษย์เก่าของข้าพเจ้าตั้งแต่สมัยข้าพเจ้ายังมีหน้าที่นอกจากทางด้านวิทยาศาสตร์แล้ว ยังต้องสอนวิชาคณิตศาสตร์ ทางคณะอักษรศาสตร์และวิทยาศาสตร์ และคณะบัญชีพาณิชย์ ในจุฬา
