เมื่อนางจัณฑาลบัณฑิตไปสู่ท่าเรือ รับพระโพธิสัตว์มาเรือนแล้ว จึงให้อาบน้ำหอม ให้บริโภคอาหารอันโอชารสต่าง ๆ แล้วพาเข้าห้อง วางไว้บนที่นอน แล้วถามว่า พ่อลูกรัก เจ้าไปได้เงินทองเปนต้นเหล่านี้มาจากไหน ครั้นพระโพธิสัตว์บอกว่า นางนาคให้ นางจึงถามว่า ได้ด้วยอานิสงส์อะไร พระโพธิสัตว์ก็แถลงไปโดยทางบุญฤทธิ์ว่า แม่ เมื่อเวลาข้าไปเรือกับพวกพ่อค้า ไปถึงเกาะทรายเกาะหนึ่ง ข้าอยากอยู่ที่เกาะนั้น จึงขอให้พวกพ่อค้าเขาช่วยส่งขึ้นเกาะ เมื่อข้าอยู่ที่เกาะนั้น จึงปลูกซึ่งพืชพรรณต่าง ๆ ลงไว้เปนอันมาก ยังมีธิดานาค ๒ นาง ชื่อ ปัญจปาปี ๑ ปทาริกา ๑ มาแต่นาคพิภพ เที่ยวเลือกเก็บทำลายฟักแฟงแตงน้ำเต้าของข้า ข้าแลเห็นเข้า ก็ทักท้วงว่ากล่าวว่า ทำไมจึงเที่ยวทำลายพืชพรรณ นางนาคทั้ง ๒ นั้นจึงกล่าวว่า ถ้าข้าไม่โกรธ เขาจะเอาแก้วแหวนเงินทองมาใช้ตอบแทนให้ แล้วนางก็กลับไปยังนาคพิภพ ขนเอาแก้วแหวนเงินทองมาให้ ขอโทษภัยแก่ข้า พระโพธิสัตว์เล่าให้มารดาฟังแต่ต้นจนอวสาน นางจัณฑาลบัณฑิตจึงเอาทองห้าร้อยบาทไปคืนให้แก่นายบ้าน ครั้นอยู่จำเนียรกาลนานมา พระโพธิสัตว์มีชันษาได้ ๑๖ ปี ก็บังเกิดกามรดีประสงค์จะใคร่ได้พระราชธิดาเปนภรรยา
ตทา ในกาลนั้น มีพระเจ้าแผ่นดินองค์หนึ่งได้ครองเมืองพาราณสี ประสงค์จะอภิเษกพรหมทัตกุมารราชบุตร์ จึงให้ไปขอราชธิดาพระยามัทราฐ มีนามชื่อว่า พิมพา เชิญมาอภิเษกกับพรหมทัตกุมาร มอบราชสมบัติให้ ตั้งนางพิมพาให้เปนอัคมเหษี เปนใหญ่กว่านางนักสนมทั้งปวง
