หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
27
๕๐ พากุลชาดก
| สเจ สา จ นาภวิสฺส | โก จ มม ตาโณ โหติ | |
| อิทานิ ปาโป ราชา จ | มม คนฺตฺวา ตาณา จ กา | |
| ปุพฺเพปิ กุกฺกุฏยุชฺโฌ | อสฺสอภิธาวนโต จ | |
| หตฺถิยุทฺธา มยฺหํ ตาณา | อุณฺโหทโกตารณญฺจ | |
| ตุยฺหานุภาเวน เจว | ปุญฺญสฺสานุภาเวน จ | |
| ปาปโก ราชา น มม | ปสยฺหํ กาตุํ สกฺโกติ | |
| อิโต จ มยฺหํ ตาโน โก | อนาถาหํ จ เอกโก | |
| น สหาโย จ ญาติโก | น มาตาปิตุอุปฏฺโฐ | |
| กา จ อมฺเหหิ สทฺธึว | นิสินฺโน วา สยโน วา | |
| กา อมฺเหหิ สลฺลปนฺตา | ภุญฺชนฺตาหํ เกหิ สทฺธึ | |
| โภชนํ กา สมฺปาเทฺนฺตา | อโห อนาถาหํ เอโก | |
| อญฺโญ สทฺธึ โส น มยฺหํ | มม หทยํ ผลิสฺสติ ฯ |
ความว่า ถ้านางสุขุมาอัณฑามิได้อยู่กับเราแล้ว ใครเล่าจะเปนที่พึ่งของเรา อนึ่ง บัดนี้ พระราชาก็เปนผู้ลามกมักมาก เมื่อนางมาไปเสียจากเราแล้ว ใครเล่าเขาจะเปนที่พึ่งแก่เราได้ แต่กาลก่อนนั้น พระราชาบังคับให้หาไก่ไปชน แลให้หาม้าไปวิ่งแข่งขัน แลให้หาช้างไปชนกันกับช้างหลวง แลบังคับให้เอามือล้วงลงไปในอ่างน้ำอันเดือดพล่าน นางก็ได้เปนที่พึ่งต้านทานเราไว้ พระราชาผู้ลามกไม่สามารถจะข่มแหงข่มขี่เราได้ ก็ด้วยอานุภาพของนางแลบุญญานุภาพของนางนั้น แต่นี้ไปใครเล่าจะเปนที่พึ่งต้านทานเรา อนึ่งเล่า เราก็เปนคนผู้เดียวเปล่าเปลี่ยวอนาถาหาที่พึ่งมิได้ ทั้งสหายแลญาติกา
