ทั้งหลายก็มาให้บูชา แลบาธรรมราชเป็นประธานจึงถามว่า ข้าแต่ปู่เจ้าทั้งสอง ข้าพเจ้าก่อสร้างเมืองตามคำเจ้ากูบริบูรณ์แล้ว ขอพระนามกรเมืองแก่เจ้ากู แล้วเจ้าฤๅษีสัชนาไลยว่า วันนี้ เราขึ้นไปเยือนพระอินทรถึงสวรรคเทวโลก เราจึงลงมาวันนี้ ก็ให้ชื่อว่า เมืองสวรรคโลก มาจนถึงบัดนี้ แล้วเจ้าฤๅษีสัชนาไลยแลเจ้าฤๅษีสิทธิมงคลให้ประชุมชีพ่อพราหมณ์ทั้งหลายแล้วก็ว่า ผู้ใดจะสมควรแก่เมืองนี้ พราหมณ์ก็ว่า แต่บาธรรมราชเป็นผู้เฒ่าผู้แก่กว่าตูข้าทั้งหลาย แลฤๅษีว่า ในแผ่นดินนี้จะเป็นพระยามี ๓ ตระกูล คือ กษัตริย์ แลเศรษฐี แลพราหมณ์ ประเสริฐในแผ่นดินนี้ แลเจ้าฤๅษีจึงตั้งบาธรรมราชให้เป็นพระยาชื่อ พระยาธรรมราชา จึงตั้งนางท้าวเทวีอันเป็นหลานสาวแห่งนางโมคคัลลีบุตรนายบ้านหริภุญไชยมาเป็นอัครมเหสีอยู่ในราชวังแล้ว แลเจ้าฤๅษีจึงได้คิดว่า ธาตุแลกระดูกนิ้วซ้ายตูหากไปเอามาเมื่อพระเจ้านิพพาน ตูก็เอามากับพระธาตุอันพระเจ้าศรีธรรมาโสกราชแจกไว้ ยังฝังอยู่ที่ใต้ต้นไม้รัง มีแร้งตัวเมียหากอยู่เฝ้ารักษา แลท่านจงเอามาประดิษฐานไว้เถิด ครั้นเจ้าฤๅษีสั่งสอนลูกหลานแล้ว ก็เหาะไปในอากาศเวหาถึงภูผาหลวง ได้ ๗ วันก็นิพพาน
๏ แลพระยาธรรมราชาเจ้าจึงให้หาชะพ่อชีพราหมณ์ชุมนุมกันพิภาษ เอาพระธาตุพระพุทธเจ้าขึ้นมาบรรจุไว้ในเมือง จึงให้ช่างก่อที่บรรจุพระธาตุ จึงให้บาพิศณุคนหนึ่ง บาชีพิศคนหนึ่ง บาฤทธิรจนาคนหนึ่ง บาอินท์คนหนึ่ง บาพรหมคนหนึ่ง บาทั้ง ๕ คนนี้ย่อมเป็นช่างคิดอ่านด้วยกันว่า เราทำให้ดูงามดูหลากกว่าช่างทั้งหลายในแผ่นดินนี้ ครั้นคิดด้วยกันแล้ว จึงให้
