ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:พงศาวดาร - ศธ (๑) - ๒๔๔๔.pdf/42

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
หมายเหตุศุภมาตร์รัชกาล

(๒๘)ลุศักราช ๑๐๔๔ ในปีจอนั้น, พระเพทราชาได้เสวยสมบัติ์ ๑๖ ปี, สวรรคตในปีฉลู นพศก. (วงษ์บ้านพลูหลวงแทรก)

(๒๙)ลุศักราช ๑๐๕๙ ในปีฉลูนั้น, พระพุทธเจ้าเสือราชบุตร์สมเด็จพระนารายน์ได้เสวยสมบัติ์ ๑๐ ปี, สวรรคตในปีจอ อัฐศก.

(๓๐)ลุศักราช ๑๐๖๘ ในปีจอนั้น. พระเจ้าอยู่หัวท้ายสระราชบุตร์เสวยสมบัติ์ได้ ๒๗ ปี, สวรรคตในปีชวด จัตวาศก.

(๓๑)ลุศักราช ๑๐๙๔ ในปีชวดนั้น, พระเจ้าอยู่หัวบรมโกษพระอนุชาเสวยสมบัติ์ได้ ๒๖ ปี, สวรรคตในปีขาล สัมฤทธิศก.

(๓๒)ลุศักราช ๑๑๒๐ ในปีขาลนั้น, เจ้าฟ้าดอกมเดื่อกรมขุนพรพินิจราชบุตร์, ได้เสวยสมบัติ์ประมาณ ๑๐ วัน, ถวายสมบัติ์แก่พระเชษฐาธิราช.

(๓๓)เจ้าฟ้ากรมขุนอนุรักษ์มนตรีพระเชษฐาธิราชเสวยสมบัติ์, ทรงพระนาม พระเจ้าที่นั่งสุริยามรินทร์, อยู่ในสมบัติ์ได้ ๙ ปี, เสียกรุงแก่พม่าข้าศึกครั้งหลัง.

สิ้นวงษ์พระเจ้าปราสาททอง ๙ พระองค์.

นับลำดับพระเจ้าแผ่นดินซึ่งได้ครองสมบัติ์กรุงเก่าได้ ๕ พระวงษ์ เปนกษัตร์ ๓๓ พระองค์, คิดเปนปีได้ ๔๑๗ ปี.

พระราชพงษาวดารสังเขปที่ ๒,
จบบริบูรณ์