ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:พรบ ให้ใช้ ปวิอ ๒๔๗๗.pdf/63

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
เล่ม ๕๒ หน้า ๖๖๐
วันที่ ๑๐ มิถุนายน ๒๔๗๘
ราชกิจจานุเบกษา

มาตรา๑๐๘ในการวินิจฉัยคำร้องให้ปล่อยชั่วคราวให้พึงพิจารณาข้อเหล่านี้ประกอบ

(๑)ความหนักเบาแห่งข้อหา

(๒)พะยานหลักฐานที่นำมาสืบแล้วมีเพียงใด

(๓)พฤตติการณ์ต่าง ๆ แห่งคดีเป็นอย่างไร

(๔)เชื่อถือผู้ร้องขอประกันหรือหลักประกันได้เพียงใด

(๕)ผู้ต้องหาหรือจำเลยน่าจะหลบหนีหรือไม่

(๖)ภัยอันตรายหรือความเสียหายที่จะเกิดจากการปล่อยชั่วคราวมีเพียงใดหรือไม่

(๗)ในกรณีที่ผู้ต้องหาหรือจำเลยต้องขังตามหมายศาล ถ้ามีคำคัดค้านของพนักงานสอบสวน พนักงานอัยยการ หรือโจทก์ แล้วแต่กรณี ศาลพึงรับประกอบการวินิจฉัยได้

มาตรา๑๐๙ในคดีมีอัตราโทษจำคุกอย่างสูงตั้งแต่สิบปีขึ้นไป ถ้ามีคำร้องขอให้ปล่อยชั่วคราว ศาลจะต้องถามพนักงานสอบสวน พนักงานอัยยการหรือโจทก์ว่าจะคัดค้านประการใดหรือไม่

มาตรา๑๑๐ในคดีมีอัตราโทษจำคุกในอัตราอย่างสูงตั้งแต่หนึ่งปีขึ้นไป ผู้ที่ถูกปล่อยชั่วคราวต้องมีประกัน และจะมีหลักประกันด้วยหรือไม่ก็ได้