"เมื่อสมัยโน้น ชายน้ำที่เรากำลังอาบน้ำกันอยู่นี่มันก็เป็นชายฝั่งของป่านั่นเอง ต้นไผ่เป็นดงเป็นดานไปเลย ขึ้นฝั่งก็ระวังงูเงี้ยวเขี้ยวขอและเสือช้างกันไปทีเดียว เมื่อพ่อผมหนุ่ม ๆ หลังบ้านผมนี่ก็อุดมไปด้วยเก้งกวาง แต่พอผมเกิด สัตว์เหล่านี้ก็หลบเข้าป่าลึกหมด เพราะพวกมนุษย์บุกเบิกทำไร่และทุ่งทั่วไปหมด ผมเด็ก ๆ ยังพอหาไข่ไก่ป่าแถวกอไผ่ชายน้ำนี้ได้ทุกวัน" นายแผ้วคุยถึงสถานย่านนั้นให้ฟัง
พอขึ้นจากน้ำแล้วเป็นเวลาแดดร่มลมตก ก็มาคุยกันที่เรือนนายแผ้ว ดื่มเหล้ากันพอสบาย ๆ นายแผ้วของผม แม้ว่าเขาจะพูดสำเนียงเพี้ยน ๆ ตามพื้นบ้าน แต่ก็ช่างพูดช่างคุยพอรู้เรื่อง พวกลูกเล็ก ๆ หญิงชายวิ่งเล่นกันในลานบ้าน ตะโกนพูดกันเสียงเพี้ยน ผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง
"ผมอยากฟังนิยายของน้องชายคุณจริง ๆ" ผมพูดทำนองปรารภเป็นการเตือน
"อ๋อ !" นายแผ้วร้อง "เรื่องเจ้ากลั่น โฮ้ย ! เรื่องมันสับสนครับ ยุ่งพิลึก เดี๋ยวนี้ในย่านนี้ ถ้าใครออกชื่อเจ้ากลั่นก็จะพากันร้องว่า เจ้ากลั่นตายไปนานแล้ว"
