รัฐธรรมนูญบัญญัติว่า ประชุมสมัยหนึ่งนั้นแล้วแต่สภาจะกำหนด ที่จะให้เป็นการแน่นอนแล้ว จะต้องมีข้อบังคับเลือกผู้แทนอีก ซึ่งผู้นั้นย่อมยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของชาติ และเมื่อมานั่งที่ประชุมแล้ว จะมัวนึกถึงประโยชน์อะไรมิได้ จึ่งขอวิงวอนให้สมาชิกคิดถึงความข้อนี้
หลวงประดิษฐ์มนูธรรมกล่าวว่า ในการที่จะพูดต่อไปนี้ ก็เนื่องจากรู้สึกว่า มีดิวตี้และประเด็นที่เกิดขึ้นใหม่มาสกิด มิใช่ว่า อนุกรรมการของรัฐธรรมนูญจะมีความเห็นขัดกันมิได้ เพราะฉะนั้น เมื่อมีอะไรมาสกิดขึ้นใหม่ ก็อยากจะพูด ความจริง เราก็ได้ตกลงกันและก็มิได้มีขัดข้องคัดค้านอะไรในเรื่องสมัยประชุม และที่กำหนดไว้ ๙๐ วันนั้นก็ได้ตกลงกันมา แต่ที่หลวงธำรงฯ ได้กล่าวขึ้นมานั้น รู้สึกว่า มีประเด็นเกิดขึ้นใหม่ จึ่งอยากจะขอพูด คือว่า ที่หลวงธำรงฯ อยากจะขยายความในมาตรา ๒๙ ว่า ให้มีประชุมสามัญสมัยหนึ่งหรือหลายสมัยแล้วแต่สภาจะกำหนดนั้น ข้อความนี้ เห็นว่า สมควรจะแก้เหมือนกัน เพราะถ้ามีไว้เช่นนี้ ก็จะกล่าวได้ว่า กฎหมายเรามีความลมุนลมัย ไม่กระด้าง ส่วนการที่จะกำหนดนั้น ถ้าเห็นว่า ปีไหนมีงานน้อย จะกำหนดสมัยเดียว หรือถ้าปีไหนมีงานมาก จะขยายออกเป็น ๒ สมัยก็ได้ ส่วนระยะเวลาของสมัยหนึ่ง ๆ มีเวลา ๙๐ วันนั้น เห็นว่า พอเหมาะแล้ว ไม่ควรเปลี่ยนแปลง และขอสนับสนุนในข้อที่หลวงธำรงฯ เห็น
