เดิมอ่านได้ความดั่งนี้ "รัฐธรรมนูญนี้จะแก้ไขเพิ่มเติมได้แต่โดยเงื่อนไขต่อไปนี้
๑. ญัตติขอแก้ไขเพิ่มเติม ท่านว่า ต้องมาจากคณะกรรมการราษฎร ประการหนึ่ง หรืออีกประการหนึ่ง มาจากสมาชิกรวมกันมีจำนวนไม่น้อยกว่าหนึ่งในสี่แห่งจำนวนสมาชิกทั้งหมด
๒. การปรึกษาลงมติ ท่านให้ทำเป็นสองครั้ง
๓. การออกเสียงลงคะแนน ท่านให้ใช้วิธีเรียกชื่อ และต้องมีเสียงเห็นชอบด้วยการแก้ไขเพิ่มเติมนั้นไม่น้อยกว่าสามในสี่แห่งจำนวนสมาชิกทั้งหมด
๔. เมื่อสมาชิกได้ลงมติครั้งแรกตามความในข้อ ๓ แล้ว ท่านให้รอไว้หนึ่งเดือน เมื่อพ้นกำหนดแล้ว จึ่งให้ขึ้นเสนอสภาเพื่อลงมติอีกครั้งหนึ่ง เมื่อการออกเสียงลงมติครั้งหลังนี้ได้เป็นไปตามที่กล่าวในข้อ ๓ นั้น ท่านจึ่งให้ดำเนิรการต่อไปตามบทบัญญัติมาตรา ๓๘, ๓๙"
และกล่าวต่อไปว่า พระธรรมนูญนี้ถือว่าเป็นกฎหมายสำคัญ เพราะฉะนั้น จึ่งบัญญัติไว้ว่า การจะแก้พระธรรมนูญนี้แล้ว ต้องมีพิธี ต้องแก้ให้ได้ยาก ๆ สักหน่อย และไม่ใช่แก้ได้บ่อย ๆ นัก เป็นธรรมเนียมทั่วไปทุกบ้านทุกเมือง การแก้พระธรรมนูญ ไม่ให้แก้ได้ง่าย ๆ เหมือนกฎหมายธรรมดา เพราะฉะนั้น จึ่งวางกติกานี้ไว้ด้วยความประสงค์จะให้แก้ยากที่สุด
