จูหลงเห็นดังนั้นก็ไล่เข้าไปแต่ผู้เดียว เตงจี๋เห็นได้ทีก็ขับทหารตามจูหลงเข้าไป ไล่ฟันทหารฮันเต๊กล้มตายเปนอันมาก ฮันเต๊กเห็นจูหลงไล่มาจะใกล้ทันก็ตกใจ ถอดเกราะทิ้งเสียโดดลงจากม้าวิ่งหนีเข้าเมือง จูหลงเตงจี๋ก็พาทหารกลับมาค่ายเขาฮองเบงสัน เตงจี๋จึงว่าแก่จูหลงว่าไม่เสียทีท่านเปนชายชาติ์ทหาร อายุถึงเจ็ดสิบแล้ว ยังมีฝีมือเข้มแขงหาผู้เสมอมิได้
จูหลงจึงว่ามหาอุปราชดูหมิ่นว่าเราแก่กลัวจะได้ความอัประยศแก่ข้าศึก ตัวเราถึงมาทว่าแก่ฉะนี้แล้วแม้นจะให้สู้กับทหารหนุ่มที่มีวิชาแลฝีมือเราก็ไม่กลัว แล้วจูหลงก็เขียนหนังสือฉบับหนึ่ง ให้ทหารมัดเอาตัวฮันเอี๋ยวไปให้ขงเบ้ง
ฝ่ายฮันเต๊กเข้าไปถึงแฮหัวหลิมก็ร้องไห้ เล่าเนื้อความให้ฟังทุกประการ แฮหัวหลิมได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จัดแจงทหารออกจากเมืองถึงเขาฮองเบงสันก็ให้หยุดกองทัพอยู่ จูหลงเห็นดังนั้นก็ขับม้าถือทวนพาทหารพันหนึ่งยกออกจากค่าย
แฮหัวหลิมแต่งตัวใส่หมวกทองถือดาบยาว ออกยืนม้าอยู่หน้าทหาร ครั้นจูหลงยกมาถึง แฮหัวหลิมก็ชักม้าจะออกรบ ฮันเต๊กจึงว่าจูหลงฆ่าบุตร์ข้าพเจ้าเสีย ข้าพเจ้าจะแก้แค้นก่อน ฮันเต๊กก็ควบม้าออกรบกับจูหลงได้สามเพลง จูล่งเอาทวนแทงถูกฮันเต๊กตกม้าตาย แฮหัวหลิมก็ถอยทหารไป ตั้งค่ายอยู่ไกลแปดสิบเส้น จูหลงกับเตงจี๋ก็พาทหารไล่ตามไป ฆ่าฟันทหารแฮหัวหลิมล้มตายเปนอันมาก
แฮหัวหลิมครั้นตั้งค่ายมั่นได้แล้ว จึงปฤกษาทหารทั้งปวงว่า จูหลงคนนี้เราได้ยินฦๅชื่ออยู่ก็นานแล้วแต่ยังไม่รู้จักหน้า บัดนี้เห็นฝีมือเข้มแขงนักไม่มีผู้ใดจะอาษาต่อสู้ เราจะคิดประการใดจึงจะเอาไชยชะนะได้ เทียบูบุตร์เทียหยกจึงว่า จูหลงดีก็แต่
