เกียงอุยได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี คำนับกราบลงกับเท้าขงเบ้งก็จูงมือเกียงอุยมาขึ้นบนเกวียนพากันกลับมาค่าย แล้วแต่งโต๊ะเชิญเกียงอุยเสพย์สุรา ขงเบ้งจึงปฤกษาการจะตีเอาเมืองเทียนซุยแลเมืองเซียงเท้งนั้นแก่เกียงอุยๆ จึงว่าอินเซียงกับเลี้ยงซี ซึ่งเปนนายทหารอยู่ในเมืองเทียนซุยเปนเพื่อนชอบใจกันกับข้าพเจ้าๆ จะทำกลเขียนหนังสือสองฉบับ ผูกลูกเกาทัณฑ์ยิงเข้าไปให้อินเซียงกับเลี้ยงซี เปนไส้ศึกขึ้นในเมือง เราจึงยกทหารเข้าตีกระหนาบรอบนอกก็จะได้เมืองโดยง่าย
ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย เกียงอุยจึงเขียนหนังสือสองฉบับผูกลูกเกาทัณฑ์ควบม้าเข้าไปถึงเชิงกำแพงแล้วยิงเข้าไป ทหารในเมืองได้เห็นหนังสือนั้น ก็เอาเข้าไปให้ม้าจุ้นๆแจ้งในหนังสือก็คิดสงไสยนัก จึงว่าแก่แฮหัวหลิมว่า อินเซียงเลี้ยงซีกับเกียงอุยเปนคนชอบใจกันมาแต่ก่อน บัดนี้อินเซียงกับเลี้ยงซีจะเปนไส้ศึกขึ้น เราจะคิดอ่านประการใด
แฮหัวหลิมจึงว่า เลี้ยงซีกับอินเซียงอยู่ในเงื้อมมือเราๆให้ทหารไปเรียกลวงเอาตัวฆ่าเสีย ก็จะสิ้นเนื้อความทั้งปวง คนสนิทของอินเซียงรู้ดังนั้น ก็เอาเนื้อความไปบอกแก่อินเซียงๆ จึงไปหาเลี้ยงซีบอกเนื้อความทั้งปวงแล้วว่า เราจะนิ่งอยู่ฉนี้ก็จะตายเสียเปล่า จำเราจะคิดอ่านออกไปสมัคอยู่ด้วยขงเบ้งจึงจะพ้นอันตราย เลี้ยงซีได้ฟังก็เห็นด้วย ครั้นเวลาคํ่าแฮหัวหลิมให้ทหารมาเชิญเปนหลายครั้ง ว่าจะปฤกษาราชการด้วย เลี้ยงซีอินเซียงก็มิได้ไป แล้วจึงปฤกษากันว่าเราจะไปบัดนี้ ม้าจุ้นก็จะฆ่าเสียจำเราจะคิดอ่านเอาตัวรอด ครั้นเวลาดึกเลี้ยงซีกับอินเซียงก็พาทหารคนสนิทสิบคนลอบออกไป เปิดประตูรับขงเบ้งเข้ามาในเมือง
แฮหัวหลิมกับม้าจุ้นเห็นกองทัพขงเบ้งยกเข้าเมืองได้ก็ตกใจ พาทหารคนสนิทร้อยหนึ่ง หนีออกทางประตูตวันตกตรงไปเมือง
