โจจิ๋นจึงปฤกษากับอองลองกุยห้วยว่า เราจะทำประการใดจึงจะได้ไชยชะนะขงเบ้ง อองลองจึงว่าท่านอย่าวิตกเลย เวลาพรุ่งนี้ท่านจงให้ทหารยกธงเทียวตั้งสง่าออกจากค่าย ข้าพเจ้าจะออกหน้าไปพูดจากับขงเบ้ง ตีแต่ด้วยลมปากให้ขงเบ้งประนมมือเข้ามาอ่อนน้อมต่อเรา แล้วให้ยกกลับไปเมืองเสฉวน มิให้ไพร่พลได้ความลำบากเลย
โจจิ๋นได้ฟังดังนั้นก็ดีใจ จึงเขียนหนังสือฉบับหนึ่งให้ทหารถือไปให้ขงเบ้งณค่าย เปนใจความว่าเวลาพรุ่งนี้ให้ยกทหารออกจากค่าย จะรบกันเวลาเช้า แล้วก็สั่งทหารทั้งปวงกินอาหารเตรียมตัวไว้แต่เวลาสามยาม พรุ่งนี้จะออกรบกับขงเบ้ง ครั้นเวลาเช้าทหารทั้งสองฝ่าย ก็ตีม้าฬ่อฆ้องกลองยกออกจากค่ายตั้งอยู่หน้าเขากิสานพร้อมกัน ทหารขงเบ้งเห็นทหารโจจิ๋นมีกำลังพะลังมั่นคงเข้มขันกว่าทหารแฮหัวหลิมเปนอันมาก ก็คิดเกรงอยู่ ครั้นทหารทั้งสองฝ่าประชั้นหน้ากันเข้า สงบเสียงม้าฬ่อฆ้องกลอง แล้วอองลองก็ขับม้าออกหน้าทหาร ให้โจจิ๋นอยู่ขวากุยห้วยอยู่ซ้าย นายทหารทัพหน้าสองทัพนั้นออกแซงอยู่คนละมุมทัพ
อองลองจึงให้ทหารม้าใช้ร้องไปว่า ให้เชิญแม่ทัพออกมา นายเราจะพูดด้วยสักหน่อย ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ขนเกวียน แต่งตัวอย่างมหาอุปราช ให้กวนหินอยู่ขวา เตียวเป๋าอยู่ซ้าย จูหลงกับนายทหารทั้งปวงเปนกองหลังยกออกหน้าทหาร แลไปเห็นนายทัพยืนม้ากั้นสัปทนเคียงกันอยู่สามม้า ขงเบ้งจึงคิดว่าทหารแก่ซึ่งอยู่กลางนั้น จะเปนที่ปฤกษาผู้ใหญ่สำหรับทัพ ให้เชิญเรามาบัดนี้เห็นจะเกลี้ยกล่อมให้เราอ่อนน้อมต่อเปนมั่นคง แล้วก็เร่งขับเกวียนออกไป ขงเบ้งจึ่งให้ทหารร้องไปว่านายเราออกมาแล้ว นายท่านจะพูดจาประการใดก็ให้เร่งออกมาเถิด
