คิดสดุ้งใจว่าเอะ แล้วกองทัพเมืองกังตั๋งยกมาตีเมืองเสฉวนกระมัง จึงให้หาลิอ๋องเข้ามาที่ข้างในแล้วถามว่า ท่านมาด้วยธุระสิ่งใด ลิอ๋องจึงบอกว่าข้าพเจ้ามาหาท่านบัดนี้ ด้วยเบ้งตัดซึ่งมาอยู่กับโจผีแต่ก่อนนั้นเปนความจำใจ โจผีเห็นว่าเบ้งตัดเปนคนมีสติปัญญาจึงเอาทรัพย์สิ่งสินไปให้เปนอันมาก แล้วตั้งให้เปนขุนนางผู้ใหญ่ไปรักษาเมืองซงหยง ครั้นโจผีหาบุญไม่แล้ว โจยอยได้สมบัติ ขุนนางทั้งปวงชวนกันริศยาเบ้งตัดเปนอันมาก เบ้งตัดก็ไม่มีความศุขคิดถึงพระคุณท่าน ซึ่งเคยทำการมาแต่ก่อนนั้น จึงว่ากับข้าพเจ้าว่าได้ทำการผิดแล้ว ว่าจะขอทำการแก้ตัวใหม่ แม้นมหาอุปราชโปรดแล้วก็ให้ยกไปตีเอาเมืองเตียงอั๋นเถิด เบ้งตัดจะยกทหารเมืองซงหยงหนึ่ง เมืองซินเสียหนึ่ง เมืองกิมเสียหนึ่ง บันจบกันเข้าไปตีเมืองลกเอี๋ยงแทนคุณมหาอุปราชให้จงได้ ขงเบ้งได้ฟังก็มีความยินดีนัก จึงปูนบำเหน็จให้แก่ลิอ๋องเปนอันมาก
ขณะนั้นทหารคอยเหตุเอาเนื้อความเข้ามาบอกขงเบ้งว่า บัดนี้โจยอยให้หนังสือรับสั่งไปตั้งสุม้าอี้เปนขุนนางผู้ใหญ่ แล้วให้ยกกองทัพมาบันจบกันกับโจยอยณเมืองเตียงอั๋น ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจสดุ้งขึ้น ม้าเจ๊กจึ่งว่าแก่ขงเบ้งว่า ถึงโจยอยจะยกทัพหลวงมาตั้งเมืองเตียงอั๋นจริง ก็จะกลัวอันใดเราจะคิดอ่านเอาไชยชะนะจับตัวให้จงได้ ขงเบ้งจึงว่าเราจะกลัวอันใดกับโจยอย เราเกรงแต่สุม้าอี้คนเดียว มีสติปัญญาหลักแหลมนัก ถึงเบ้งตัดจะยกทหารขึ้นไปตีเอาเมืองหลวง แม้นพบสุม้าอี้ก็จะเสียทีเปนมั่นคง เพราะความคิดเบ้งตัดอ่อนกว่าสุมาอี้นัก
ม้าเจ๊กได้ฟังก็เห็นด้วยจึงว่าถ้ากระนั้น เราจะนิ่งให้เบ้งตัดเปนอันตรายก็ไม่ชอบ จำจะมีหนังสือไปกำชับเตือนสติไว้ก่อน ขงเบ้งจึงแต่งหนังสือเปนใจความว่า เบ้งตัดเปนคนมีสติปัญญาคิด
