เบ้งตัดอยู่ณะเมืองซงหยงคิดขบถจะไปเข้าด้วยขงเบ้ง เตงเหียนผู้หลานกับลิจูคนสนิทจึงมาบอกแก่ซินหงี จึงให้ข้าพเจ้ารีบมาบอกท่าน
สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นจึงว่า แม้นขงเบ้งกับเบ้งตัดคิดกันเข้าแล้ว เบ้งตัดก็จะรับอาษายกไปตีเมืองลกเอี๋ยง ขงเบ้งจะเข้าตีเอาเมืองเตียงอั๋นก็จะจะสำเร็จโดยง่าย หากว่าบุญพระเจ้าโจยอยยังมากอยู่ จึงผะเอิญให้พระเจ้าโจยอยกลับนับถือตั้งเราเปนขุนนางดังเก่า แล้วให้รู้เนื้อความนี้ เราจะนิ่งเสียบัดนี้ก็ไม่ชอบ จำจะคิดอ่านไปจับตัวเบ้งตัด ตัดความคิดขงเบ้งเสียก่อน เห็นขงเบ้งก็จะถอยทัพกลับไป
สุม้าสูจึงว่าเบ้งตัดเปนขุนนางผู้ใหญ่อยู่ ขอให้บิดาบอกหนังสือขึ้นไปกราบทูลพระเจ้าโจยอยให้ทราบก่อน สุม้าอี้จึงว่าอันการขบถจะนิ่งอยู่ช้านั้นไม่ได้ข้าศึกจะมีกำลังมากขึ้น เราคิดอ่านยกกองทัพไปจับตัวเบ้งตัด แล้วจึงมากราบทูลพระเจ้าโจยอยต่อภายหลัง แล้วสุม้าอี้จึงคิดกลอุบายให้เลียงกี๋ถือหนังสือ รีบไปให้เบ้งตัดเปนใจความว่า ให้จัดแจงเสบียงอาหารไว้ให้พร้อม เราจะยกกองทัพไปบันจบกันณเะมืองเตียงอั๋นทำศึกกับขงเบ้ง ครั้นเลียงกี๋ไปแล้ว สุม้าอี้ก็จัดแจงทหารยกออกจากเมืองทางสองวัน พบซิหลงคุมทหารมา ซิหลงก็ลงจากม้าเข้าไปหาสุม้าอี้บอกว่า บัดนี้พระเจ้าโจยอยจัดแจงทหารจะยกไปเมืองเตียงอั๋น เห็นท่านช้าอยู่จึงให้ข้าพเจ้ามาตามรีบยกกองทัพไป สุม้าอี้จึงว่าบัดนี้เบ้งตัดเปนขบถ เราจะรีบไปจับเสียก่อน แล้วก็เล่าเนื้อความทั้งปวงให้ซิหลงฟังทุกประการ
ซิหลงได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย สุม้าอี้จึงให้ซิหลงเปนกองหน้า ให้บุตร์สองคนเปนกองหลัง รีบยกทหารไปถึงกลางทางพบทหารเบ้งตัด ซึ่งถือหนังสือไปให้ขงเบ้งนั้นกลับมา ทหารเห็นประหลาดก็จับตัวมาให้สุม้าอี้ สุม้าอี้จึงถามว่าตัวเปนทหารผู้ใดไปไหนมา
