ฝ่ายจูหลงเตงจี๋ซึ่งยกมาตั้งอยู่ตำบลกิก๊กนั้น แจ้งว่าขงเบ้งเลิกทัพมาจากเขาบุกองสัน แล้วก็ปฤกษากันกับเตงจี๋ว่า บัดนี้กองทัพตำบลเขาบุกองสันก็เลิกไปแล้ว เห็นว่าสุม้าอี้จะยกติดตามมามั่นคง ท่านจงจาฤกธงลงอักษรเปนชื่อเรา ถ้าเห็นสุม้าอี้ตามมาจงคุมทหารรีบหนีไปทางใหญ่ ตัวเราจะคุมทหารซุ่มเดินตามราวป่า ทหารสุม้าอี้เห็นน้อยตัวก็จะไล่กระชั้นไป เราจะบากทางออกตีกระทบหลัง ท่านจงกลับหน้าลงมารบต้านไว้ ทหารสุม้าอี้ก็จะแตกไปครั้นปฤกษากันแล้วก็ยกทหารออกเดินตามกำหนดกัน
ฝ่ายโกฉุยยกมาตามคำสุม้าอี้ครั้งนั้น ครั้งนั้นก็กำชับเชาหูว่าตัวท่านคุมทหารเปนกองหน้าไป บัดนี้จงดูอัชฌาไศรยอย่าประมาทแก่ข้าศึก ถ้าเห็นทหารจูหลงหนีแล้ว จงอย่าได้กระชั้นไล่ขึ้นไปรอรั้งทหารดูท่วงทีก่อน ด้วยจูหลงนั้นเปนคนเจ้าความคิดมักแต่งกลฬ่อลวงข้าศึกให้เสียที แล้วก็มีฝีมือเข้มแขงนักให้เร่งถอยเสีย
เชาหูจึงว่าท่านอย่าปรารมภ์เลย ทำไมกับฝีมือจูหลง ข้าพเจ้ามิได้กลัว ขอให้ท่านยกทหารหนุนไปให้ทันทีเถิด ถ้าพบจูหลงแล้วข้าพเจ้าจะจับเอาตัวให้ได้ เชาหูก็ยกทหารสามพันรีบมาถึงตำบลกิก๊ก เห็นทัพเตงจี๋เดินรีบหนีไปตามทางใหญ่มีธงสำคัญชื่อจูหลง ก็คิดว่ากองทัพจูหลงจริง จึงขับทหารตามกระชั้นไปทางประมาณสามสิบเส้น
จูหลงเห็นเชาหูไล่ล่วงขึ้นไป ก็ให้ทหารจุดประทัดโห่ร้องออกมาข้างหลังร้องว่ากูชื่อจูหลงรู้จักฤๅไม่ เชาหูเหลียวหลังมาเห็นจูหลงก็ตกใจ ชักม้าจะกลับหน้าออกมาสู้ขวางตัวอยู่ จูหลงก็แทงด้วยทวน ปัดมิทันถูกสีข้างตกม้าตาย ทหารทั้งปวงเห็นดังนั้นก็แตกหนีเข้าป่าสิ้น
