ไปเมืองเสฉวน ขณะนั้นเอียวหงีจึงห้ามว่า สงครามครั้งนี้ก็มีไชยชะนะแก่ข้าศึกอยู่อิก เหตุไฉนท่านจึงจะให้ทหารกลับคืนไปเล่า ขงเบ้งจึงว่าเราทำการครั้งนี้ได้เปรียบก็จริง แต่ทว่าเสบียงอาหารซึ่งจะเปนกำลังแก่ราชการก็เบาบาง แล้วเกลือกว่าข้าศึกยกอ้อมไปปิดหลังไว้ก็จะเสียท่วงที ประการหนึ่งกองทัพเมืองลกเอี๋ยงอุดหนุนเพิ่มเติมกันก็จะต้องรบพุ่งช้าอยู่ อันศึกเราถ้าจะชนะก็ควรรีบรัดทำการเสียแต่ต้นมือ อันเราจะเลิกทัพบัดนี้เล่าก็เห็นว่ากองทัพเมืองลกเอี๋ยงมิอาจตามเรา แต่ยังวิตกอยู่ด้วยอุยเอี๋ยนผู้เดียว เราจึงจะใช้ให้คนไปบอกให้คิดกลอุบายฆ่าอองสงเสียเห็นก็จะสำเร็จอยู่ ครั้นบอกดังนั้นแล้วเวลารุ่งเช้าขงเบ้งจึงให้เลิกกองทัพกลับไปเมืองฮันต๋ง
ฝ่ายเตียวคับซึ่งไปรักษาด่านอยู่นั้น ยกทหารมาถึงค่ายโจจิ๋นจึงบอกว่าบัดนี้มีรับสั่งพระเจ้าโจยอย ให้ข้าพเจ้ายกทหารมาให้ท่านใช้สอยกิจการทั้งปวง โจจิ๋นจึงถามว่าเมื่อท่านจะยกมานี้ได้ลาสุม้าอี้ฤๅไม่ เตียวคับจึงบอกว่าข้าพเจ้าได้ไปลา โจจิ๋นจึงถามว่าสุม้าอี้ว่าประการใดบ้าง เตียวคับจึงบอกว่าสุม้าอี้ว่าแก่ข้าพเจ้าว่า ถ้าขงเบ้งนี้เสียทีแก่เราก็เห็นจะไม่เลิกทัพไป แม้นมีไชยชะนะก็จะยกพลทหารกลับไปเปนมั่นคง แล้วเตียวคับจึงถามว่า แต่ท่านเสียทีแก่ขงเบ้งมานั้น ได้ให้คนไปสืบดูบ้างฤๅไม่ โจจิ๋นจึงบอกว่ายังมิได้ให้คนไปดูก่อน เตียวคับจึงว่าขอให้ท่านใช้คนไปสืบดูให้แน่นอนเถิด โจจิ๋นจึงใช้ให้คนไปสืบดูกลับมาบอกว่า ขงเบ้งเลิกทัพไปได้สองวันแล้ว
ฝ่ายโจจิ๋นแจ้งดังนั้นก็เอามือตบอกเข้า เสียใจว่าเรามิรู้ทันขงเบ้งเลย ฝ่ายอุยเอี๋ยนครั้นแจ้งว่าขงเบ้งจะเลิกทัพไป แล้วสั่งมาให้ฆ่าอองสงเสีย จึงแต่งทหารให้ลอบยกไปซุ่มอยู่หลังค่าย
