ด้านหน้าขึ้นมา ทหารโจจิ๋นเหลือกำลังทานมิได้ ก็แตกกระจัดกระจายกันไป ม้าต้าย อองเป๋ง เตียวเอ๊ก ม้าต๋ง ก็ให้ทหารไล่ฆ่าฟันล้มตายเปนอันมาก โจจิ๋นจวนตัวเข้าก็รบหักออกไปกับทหารห้าสิบคน พอพบกองทัพสุม้าอี้ยกมาช่วย สุมาอี้รับเอาตัวโจจิ๋นมาค่ายกิก๊ก
ขณะนั้นโจจิ๋นมีความอัปยศแก่สุม้าอี้ มิรู้ที่จะไว้หน้าแห่งใดเลย สุม้าอี้จึงว่าแก่โจจิ๋นว่า บัดนี้กองทัพขงเบ้งตีเข้ามาตั้งอยู่ตำบลกิสานได้แล้ว ฝ่ายเราจะตั้งรับในที่กิก๊กนี้เห็นเสียเปรียบมากจะสู้มิได้ จำจะยกกองทัพไปตั้งรับณะแม่น้ำฮุยโห เปนที่ชอบกลดีจะไม่เสียเปรียบขงเบ้ง สุม้าอี้ปฤกษาแล้วก็ให้ยกกองทัพไปตั้งณะแม่น้ำฮุยโห
ขณะนั้นโจจิ๋นจึงถามสุม้าอี้ว่า เหตุไฉนท่านจึงรู้ว่าข้าจะเสียทีแก่ข้าศึกจึงได้ยกทหารมาช่วย สุม้าอี้จึงว่าข้าพเจ้ารู้อยู่ว่าขงเบ้งจะยกมาตีท่าน จึงให้คนไปกำชับให้ตรวจตราป้องกันรักษาตัว ครั้นคนกลับมาบอกข้าพเจ้าตามถ้อยคำซึ่งท่านว่ามานั้น ข้าพเจ้าก็เห็นว่าท่านรู้มิถึงการจะเสียทีเปนมั่นคง จึงรีบยกมาช่วยท่านก็สมคะเนเหมือนข้าพเจ้าคิดไว้
โจจิ๋นได้ฟังก็ยิ่งมีความอายใจนัก แต่ทุกข์ๆตรอมๆจนเปนไข้ป่วยหนักลง สุม้าอี้เห็นโจจิ๋นป่วยหนักครั้นจะยกทหารกลับมาเมือง ก็กลัวทหารทั้งปวงจะสดุ้งสเทือนเสียนํ้าใจก็ตั้งรอทัพอยู่
ฝ่ายขงเบ้งครั้นตีเข้ามาถึงเขากิสานแล้ว ก็ให้ปูนบำเหน็จทแกล้วทหารตามความชอบ ขณะนั้น อุยเอี๋ยน ตันเซ๊ก เตาเขง เตียวหงี ยกมาถึง ก็เข้าไปคำนับสาระภาพโทษแก่ขงเบ้งๆจึงถามว่าผู้ใดซึ่งมิได้อยู่ในบังคับเราบัญชา เราผู้เปนแม่ทัพทำให้เสียการครั้งนี้ อุยเอี๋ยนจึงบอกว่าตันเซ๊กมิได้ฟังบังคับท่าน ยกล่วงไปให้เสียการ ตันเซ๊กจึงว่าข้าพเจ้าเลมิดทำการทั้งนี้ เพราะอุยเอี๋ยนใช้ข้าพเจ้าให้ยกไปก่อน
