ก็ทำถอยแตกไป แต้บุ๋นจึงตัดเอาศีศะจีนแบ้งเข้ามาให้ขงเบ้ง แล้วว่าข้าพเจ้าได้ศีศะจีนล่งมาให้ท่าน
ขงเบ้งเห็นดังนั้นก็โกรธ สั่งทหารให้เอาตัวแต้บุ๋นไปฆ่าเสีย ขงเบ้งจึงตอบว่าจีนล่งนั้นกูรู้จักอยู่ เหตุใดมึงจึงแกล้งแต่งกลอุบายมาฬ่อลวงหวังจะให้ไว้ใจ จะได้อยู่เปนไส้ศึกเอาความลับลอบไปบอกแก่สุม้าอี้หรือ แม้นมึงไม่บอกความจริงก็จะให้ตัดศีศะเสียบน่าค่าย แต้บุ๋นจึงร้องไห้ขอชีวิตร์ว่าตัวข้าพเจ้าลวงท่านจริง ด้วยสุม้าอี้ใช้มาให้อ่อนน้อมอยู่ด้วยท่าน หวังจะได้เปนไส้ศึกท่านอย่าฆ่าเสียเลย ข้าพเจ้าจะขออยู่แทนคุณท่านโดยสุจริต
ขงเบ้งจึงว่าถ้าตัวรักชีวิตร์อยู่เราก็จะไม่ฆ่าเสีย แต่ให้เขียนหนังสือเปนลายมือของตัว นัดแนะให้แก่สุม้าอี้ยกมาปล้นค่ายเรา แม้นเราจับตัวสุม้าอี้ได้ก็จะปูนบำเหน็จตั้งให้ตัวเปนทหารเอก แต้บุ๋นจำเปนจำรับคำ จึงเขียนหนังสือตามคำขงเบ้งว่าแล้วส่งให้ ขงเบ้งรับเอาหนังสือมาแล้วให้เอาตัวแต้บุ๋นจำไว้ อ้วนเกี๋ยนจึงถามว่าเหตุใดท่านจึงรู้ว่าแต้บุ๋นทำกลอุบายมาลวงท่าน ขงเบ้งจึงว่า สุม้าอี้นั้นมักใช้คนดีมีฝีมือ แลจีนล่งก็กล้าแขงตั้งให้เปนนายทหาร เราพิเคราะห์ดูเมื่อจีนล่งออกมารบกับแต้บุ๋น ได้เพลงเดียวก็ถูกง้าวตาย เราจึงเห็นว่าผิดฝีมือทหารเอก
ขุนนางทั้งปวงได้ฟังดังนั้นก็ชวนกันสรรเสริญ ขงเบ้งว่ามีสติปัญญาเปนอันมา ขงเบ้งจึงเรียกกิตุ้นซึ่งมีความคิดพูดจาหลักแหลม เข้ามากระซิบสั่งเนื้อความทั้งปวงแล้วส่งหนังสือให้ กิตุ้นรับคำแลหนังสือแล้วก็ไปณค่ายสุม้าอี้ จึงบอกแก่ทหารว่าเราถือหนังสือลับแต้บุ๋นจะมาให้สุม้าอี้ ทหารก็เข้าไปบอกสุม้าอี้
สุมาอี้แจ้งดังนั้นก็ให้หาตัวเข้ามาแล้วว่า เหตุใดตัวจึงได้ถือหนังสือของแต้บุ๋นมา กิตุ้นจึงบอกว่าตัวข้าพเจ้ากับแต้บุ๋นเปน
