ทหารเร่งติดตามไปถึงเนินเขาแห่งหนึ่ง สุม้าอี้แลไปเห็นทหารขงเบ้งเดินไปข้างหน้าเปนอันมาก พอได้ยินเสียงประทัดแลทหารโห่ร้องบนเนินเขาทั้งสองข้างทาง อันทหารขงเบ้งซึ่งไปหน้านั้นก็ดากันกลับมา แลสุม้าอี้เห็นขงเบ้งถือพัดโบกอยู่ในเกวียน ธงขาวนั้นจาฤกอักษรว่าขงเบ้งเปนแม่ทัพ สุม้าอี้ตกใจหยุดอยู่คิดว่าขงเบ้งมิได้ถึงแก่ความตาย ตัวกูนี้ต้องกลอุบายขงเบ้งแล้วจึงให้ถอยทัพจะกลับมา
เกียงอุยขับม้าลงมาจากเนินเขาร้องว่า สุม้าอี้ต้องกลมหาอุปราชแล้วจะหนีไปไหนได้เล่า ทหารสุม้าอี้ได้ฟังก็ตกใจ ต่างคนต่างทิ้งอาวุธเสียวิ่งหนีล้มลุกไปเหยียบกันตายเปนอันมาก สุม้าอี้ก็ขับม้าฝ่าหนีกลับไป พอได้ยินเสียงแฮฮัวป๋าแฮฮัวฮุยขับม้ามายุดม้าสุม้าอี้ไว้ แล้วว่าหยุดอยู่ก่อน สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจนักคิดว่าข้าศึกตามมาตัดเอาศีศะไปได้ จึงเอามือคลำดูก็รู้ว่าศีศะติดตัวอยู่ก็ยิ่งขับม้ารีบหนีไป
แฮหัวป๋าแฮหัวฮุยจึงว่าท่านอย่าตกใจเลย ทหารเมืองเสฉวนกลับไปแล้ว สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นจึงได้สติก็หยุดอยู่ซ่องสุมทหารได้แล้วพากันกลับมาอยู่ณค่าย ครั้นอยู่สองวันชาวบ้านนอกจึงเข้าไปบอกแก่สุม้าอี้ว่า กองทัพเมืองเสฉวนเมื่อกลับไปนั้น ข้าพเจ้าได้ยินเสียงร้องไห้อื้ออึง อันเกวียนซึ่งปักธงขาวชักออกมานั้นมิใช่ขงเบ้ง เปนรูปหุ่นทำปลอมไว้หวังจะให้ท่านเกรง แลขงเบ้งนั้นตายแล้ว
สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงว่าเราคะเนการก็เห็นว่าขงเบ้งตายแล้ว แต่เรายังไม่ประจักษ์ทักษ์แท้ บัดนี้เรารู้แน่แล้วจำจะยกกองทัพไปติดตาม จึงให้จัดแจงทหารพร้อมทุกหมวดทุกกองแล้วก็ยกตามไปถึงตำบลชะงันโผ เห็นไม่ทันกองทัพเมืองเสฉวนแล้วก็พากันกลับมาจึงว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า ซึ่งขงเบ้งตายเสียบัดนี้ บันดาเราท่านจะได้นั่งเปนศุขจะได้นอนตาหลับ
