สุม้าอี้ก็ยกตามไปกองซุนเอี๋ยนเห็นจวนตัวเข้า ก็พาบุตรลงจากม้าเข้ามาคำนับสุม้าอี้ว่า ข้าพเจ้าจะขอทำราชการด้วยสืบไป สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นจึงว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า เราเห็นอุกลาบาทว์ตกเราได้ทำนายไว้ว่าพ้นกำหนดห้าวันจะจับกองซุนเอี๋ยนได้ แต่วันอุกลาบาทว์ตกมาจนวันนี้ ก็นับได้ห้าวันเราจึงได้ตัวกองซุนเอี๋ยน ทหารทั้งปวงได้ฟังก็สรรเสริญความคิดว่า ทำนายแม่นดังเทพยดามาบอกเหตุ สุม้าอี้จึงว่ากองซุนเอี๋ยนนี้มีใจกำเริบนักซึ่งจะเลี้ยงไว้นั้นไม่ได้ ให้ทหารเอาตัวกองซุนเอี๋ยนกับกองซุนสิวไปฆ่าเสีย แล้วสุม้าอี้ก็ยกไปถึงเชิงกำแพงเมืองเสียวตั๋ง
พอโฮจุ้นกองหน้ารีบยกมาได้เมืองเสียวตั๋งก่อน สุม้าอี้ยกเข้าไปในเมืองให้จับบุตร์ภรรยาพรรคพวกกองซุนเอี๋ยน กับขุนนางซึ่งเปนใจด้วยนั้นมาฆ่าเสียประมาณเจ็ดสิบเสศ แล้วปราบปรามอาณาประชาราษฎรให้อยู่เย็นเปนสุข ชาวเมืองจึงบอกสุม้าอี้ว่า เมื่อกองซุนเอี๋ยนคิดเปนขบถนั้น แก่หวนกับลุนติดได้ห้ามกองซุนเอี๋ยนโกรธให้เอาตัวแก่หวนลุนติดไปฆ่าเสีย สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นจึงให้แต่งการศพแก่หวนลุนติดแล้ว ให้ฝังไว้ตามธรรมเนียมให้เงินทองแก่บุตร์ภรรยาแก่หวนลุนติดตามสมควร ให้เอาเงินทองสิ่งของในคล้งนั้น มาแจกทแกล้วทหารทั้งปวง แล้วยกกองทัพกลับมาถึงกลางทาง จึงให้ม้าใช้รีบเอาเนื้อความมาทูลพระเจ้าโจยอยว่าได้เมืองเสียวตั๋งแล้ว
ฝ่ายพระเจ้าโจยอยไม่สบายยกมาอยู่เมืองฮูโต๋ ครั้นเวลาคํ่าวันหนึ่งพระเจ้าโจยอยเสด็จอยู่บนปราสาท พอลมพัดมาเทียนยามนั้นดับไปจึงเห็นรูปนางมอซือกับสนมเก้าคนสิบคน เดินเข้ามาแล้วร้องทวงชีวิตร์ พระเจ้าโจยอยตกใจก็ประชวรลง จึงให้หาเล่าฮองแลซุนจูซึ่งเปนขุนนางผู้ใหญ่กับโจฮูบุตร์พระเจ้าโจผีเข้ามาแล้วว่าเรานี้ป่วยหนักอยู่จะให้โจฮองบุตร์เราครองราชสมบัติสืบไป แต่อายุ
