ผู้นั้นหาทันรู้ตัวไม่ แล้วลุกขึ้นสบัดมือเดินไป โฮอั๋นเตงเหยียงเห็นดังนั้นก็หัวเราะแล้วว่า กวนลอนี้เปนคนเสียจริต
ฝ่ายกวนลอกลับมาถึงเมืองเพงงวนก้วน ก็บอกเนื้อความตามโฮอั๋นกับเตงเหยียงว่านั้นให้น้าชายฟังทุกประการ น้าชายแจ้งดังนั้นก็ตกใจจึงว่า โฮอั๋นกับเตงเหยียงเปนขุนนางอยู่ในโจซอง เหตุใดเจ้าจึงไปว่ากล่าวดังนี้ กวนลอจึงตอบว่า โฮอั๋นกับเตงเหยียงเปนคนถึงตายอยู่แล้วกลัวอะไร น้าชายจึงถามว่าเหตุใดเจ้าจึงรู้ว่าโฮอั๋นเตงเหยียงจะตาย กวนลอจึงบอกว่าโฮอั๋นเตงเหยียงนั้น รูปแลลักษณะกิริยากับโลหิตนั้นเปนปีศาจอยู่แล้ว ไม่ช้านักไภยจะมาถึงมันจะฆ่าตัวมันเอง น้าชายไม่เชื่อด่ากวนลอว่าอ้ายบ้า
ฝ่ายโจซองกับโฮอั๋นเตงเหยียงหลีซินเตงปิดปิดห้วนนั้น พากันไปเที่ยวยิงเนื้อทุกวันมิได้ขาด โจอี้เห็นดังนั้นก็ห้ามโจซองผู้พี่ว่า ท่านมียศถาศักดิ์ถึงเพียงนี้ ซึ่งจะพากันไปยิงเนื้อในป่านั้นไม่ควร เกลือกสัตรูจะลอบไปทำอันตรายก็จะเสียทีแก่มัน โจซองได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงตวาดเอาร้องว่า ตัวเรามีบุญถึงเพียงนี้ คนทั้งปวงก็อยู่ในเงื้อมมือเราผู้ใดจะอาจทำอันตรายได้ ฮวนห้อมก็เข้ามาห้ามโจซองเหมือนโจอี้ว่าโจซองก็ไม่ฟัง
ขณะนั้นพระเจ้าโจฮองเสวยราชมาได้สิบปี แลโจซองนั้นเห็นสุม้าอี้ป่วยอยู่มิได้เข้ามาเฝ้า ก็มีใจกำเริบทำการหยาบช้าต่าง ๆ ขุนนางทั้งปวงก็อยู่ในเงื้อมมือโจซองสิ้น ครั้นอยู่มาโจซองจึงตั้งหลีซินที่ปฤกษา จะให้เปนเจ้าเมืองเซียงจิ๋ว จึงสั่งให้ไปลาสุม้าอี้แล้วให้ดูอาการสุม้าอี้ด้วย เห็นจะป่วยจริงฤๅประการใด หลีซินรับคำแล้วก็ลาโจซองไปถึงบ้านสุม้าอี้ จึงบอกแก่คนใช้ว่าเราจะขอไปหาสุม้าอี้ คนใช้ก็เข้าไปบอกสุม้าอี้ๆแจ้งดังนั้น จึงว่าแก่สุม้าสูสุม้าเจียวผู้บุตร์ว่า อันหลีซินมานี้โจซองแกล้งใช้ให้มาดูเราว่าป่วยฤๅไม่
