ฝ่ายฮอนห้อมเห็นสุม้าอี้ทำดังนั้น จึงปฤกษาด้วยลูกชายว่าเราจะคิดประการใด ลูกชายจึงว่าโจซองนายเราไปตามเสด็จ ซึ่งเราจะเข้าคบคิดกับสุม้าอี้นั้นหาควรไม่ เราจะหนีออกไปทางประตูทิศใต้ไปตามนายเราจึงจะควร ฮอนห้อมเห็นชอบด้วย ขี่ม้าออกมาทางประตูทิศใต้เห็นประตูปิดอยู่ แลไปเห็นสูหวนเปนบ่าวของตัวอยู่ก่อน ได้มาเปนนายประตูจึงชูไม้จดหมายรับสั่งให้ดูแล้วจึงว่า นางกวยทายเฮามีรับสั่งใช้ให้เราไปเปนการเร็วท่านเร่งเปิดประตูให้เรา
สูหวนจึงว่า ข้าพเจ้าขอดูรับสั่งก่อน ฮอนห้อมจึงว่าเจ้าเปนบ่าวเราอยู่ก่อนข้อราชการถึงเพียงนี้หาควรที่จะหนักหน่วงเราให้ช้าไม่ สูหวนก็เปิดประตูให้ฮอนห้อมออกไปนอกประตูแล้วจึงว่า สุม้าอี้คิดขบถแล้วท่านอย่าอยู่เลยมาไปด้วยเราเถิด สูหวนได้ยินดังนั้นก็ตกใจ เห็นว่าตัวเปิดประตูให้ฮอนห้อมออกไปนั้นผิด วิ่งตามไปจะจับตัวฮอนห้อมก็มิทัน นายประตูจึงไปแจ้งความแก่สุม้าอี้ว่า ฮอนห้อมหนีไปแล้ว
สุม้าอี้ได้ยินดังนั้นก็ตกใจจึงปฤกษากับเจียวเจ้ว่า การเราทำทั้งนี้คนข้างนอกจะรู้ก็เพราะฮอนห้อมหนีออกไป เจียวเจ้จึงว่า ถึงคนข้างนอกจะรู้ก็จะกลัวอันใด เราเร่งรักษาเมืองให้มั่นคงเถิด สุม้าอี้จึงให้หาเค้าอิ๋นต้านท่ายทหารโจซองสองคนมาสั่งว่า ท่านเร่งไปบอกแก่โจซองว่า เราทำการทั้งนี้หาได้คิดทำร้ายแก่เจ้าแผ่นดินแลโจซองไม่ท่านอย่าแคลงเลย เราเห็นว่าทหารสมัคพรรคพวกท่านมากนัก ละไว้นานไปเกลือกจะเปนอันตราย เราทำทั้งนี้หวังจะยกทหารสมัคพรรคพวกพี่น้องของท่านมาเปนของหลวง สั่งแล้วให้เค้าอิ๋นต้านท่ายออกไป สุมาอี้เกรงว่าโจซองจะมิฟังคำเค้าอิ๋นต้านท่าย จึงให้หาอินต้ายบกทหารผู้ใหญ่เปนคนสนิทของโจซองมา จึงใช้ให้เจียวเจ้แต่งหนังสือเรื่องราวเหมือนสั่งแก่เค้าอิ๋นต้านท่ายนั้น ส่งให้อินต้ายบกจึงสั่งซ้ำว่า ท่านเร่งไปบอกแก่โจซองว่า เรากับเจียวเจ้
