หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| พระชุบย้อมอย่างดีให้มีศักดิ์ | คนในพระตำหนักไม่หักหาญ | |
| เป็นจอมฝูงสูงโสดคนโปรดปราน | ห้ามทวารมิให้ออกนอกเวียงชัย | |
| ๏ เพลาหนึ่งหม่อมเป็ดเห็นเสด็จประทม | ชวนข้าในกรมลงตำหนักแพใหญ่ | |
| ลงอาบน้ำดำว่ายสบายใจ | แล้วสั่งให้เรียกเรือหนมจีนมา | |
| ทั้งห่อหมกนกคั่วใบบัวอ่อน | ทอดมันจันลอนไว้นักหนา | |
| ซื้อรับพระราชทานชานชลา | ยิ่งโอชารสร่ำซ้ำหนักไป | |
| สิ้นหลายควบจวบสลึงถึงขนาด | เตโชธาตุหาทันผลาญอาหารไม่ | |
| ในท้องปวดนวดนิ่งอยู่ในใจ | จะบอกใครก็อดสูดูไม่ดี | |
| ครั้นปวดท้องเต็มทนจนสิ้นอาย | ลุกวิ่งจะไปถ่ายให้ถึงที่ | |
| ด้วยเหลือทนพ้นกระสันพันทวี | ก็ราดเรี่ยเสียทีมาตามทาง | |
| ก็ซื้อขนมให้ตาเฒ่าเฝ้าตำหนัก | ให้ตักน้ำชำระสะสาง | |
| ให้หมดสิ้นกลิ่นอายระคายคาง | ช่วยอำพรางเสียให้มิดช่วยปิดบัง | |
| ๏ วันหนึ่งจึ่งหม่อมเจ้าจอมเป็ด | ขึ้นเล่นไพ่ในเสด็จหน้าที่นั่ง | |
| หลายกระดานนานเนิ่นเกินกำลัง | ให้คับคั่งในอุทรร้อนรนใจ | |
| นั่งนวดปวดป่วนจวนจะออก | มิอาจบอกความจริงกับใครได้ | |
| ถวายบังคมก้มคลานลนลานไป | ให้อาวรณ์ร้อนในเหมือนไฟลุก | |
| ครั้นถึงที่สรีร์สำราญซานเข้าไป | ออกสักอ่างว่างใจค่อยได้สุข | |
| ค่อยเสื่อมคลายหายรำคาญที่พล่านพลุก | ครั้นสิ้นทุกข์แล้วก็กลับมาฉับไว | |
| เดินดิ่งเข้ามาถึงพระตำหนัก | ไม่หยุดพักคลานตรงไปลงไพ่ | |
| ครั้นเกินเพลาหน้านิ่วหิวสุดใจ | ผ่อนธาตุในออกเสียหมดอดไม่ได้นาน |
– ๑๐ –
