อยู่ เสียงนั้นก็ยิ่งร่ำไป จึ่งสงไสยว่า จะเปนขโมยเจาะฝา เพราะแต่ก่อนไม่เคยได้ยิน เกือบจะร้องขึ้น แต่กลับคิดได้ว่า ถ้าไม่ใช่ขโมย ก็จะกลายเปนบ้าไป ครั้นจะเปิดออกไปดู ก็ไม่ไว้ใจ เกรงจะมีอันตราย จึ่งอุบายทำเปนกระแอม เสียงนั้นก็พเอินหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วกลับดังอีก เพราะเหตุฉนั้น ทำให้ข้าพเจ้าเชื่อใจแน่ว่า ขโมยเจาะฝา แต่นอนกระแอมโต้ตอบกับเสียงแก๊ก ๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เสียงนั้นก็ไม่หยุดทีเดียว ข้าพเจ้าจึ่งได้คิดว่า เห็นจะเปนหนู แล้วลุกขึ้นเคาะพื้นไล่จนรอบเรือน เสียงนั้นก็ไม่หยุด แล้วจุดเทียนส่องดูตามซอกตู้เตียงจนทั่ว ก็ไม่เห็นอะไร จึ่งกลับคิดขึ้นได้ว่า จะเปนผีหลอกเปนแน่ ในขณะที่จิตรประวัติเช่นนั้น เกษาโลมาก็ชูชันซ่าไปทั้งสารพางค์กาย เกือบจะเดินต่อไปอีกไม่ได้ ต้องกลับมานอนชักผ้าคลุมนิ่งอยู่ แต่ขืนใจนอนนึกเรื่องอื่น ๆ จนถึงสมบัติบ้า ก็ไม่หลายกลัว ไม่ว่าเรื่องอะไรที่แกล้งคิด
