 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
ดังนั้นเกิดขึ้นในบ้านได้อย่างไร คนนินทากันตายหาว่าเป็นผู้ปกครองที่ดู อะไรในบ้านไม่ทั่ว อ้ายบุญมันเป็นลูกของลูกจ้างและก็ตายไปแล้วตั้งแต่ อ้ายบุญยังเด็ก เขาก็เลี้ยงมันมาจนหนุ่ม แล้วมาเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น อยางนั้นขน"
"ฝ่ายสาวรักมันด้วยหรือเปล่าครับ?" ผมถาม
"ก็เป็นด้วยชิคุณสมัย เรื่องอย่างนี้หญิงไม่ทอดสะพานให้ชายมันจะ เดินได้อย่างไร มันก็เด็กในบ้านไม่ผิดอะไรกับข้าทาส มันจะกล้าริรักขึ้น ก่อนได้อย่างไร"
ฮี่" นายมั่นครางในคอ
"น้าเอมน้าสายจับได้เลยความแตก น้าเอมแกก็ทำอย่างนักเลงดี เหมือนกัน แกให้เจ้าบุญเลือกทางเดินเอาเอง ถ้าเจ้าบุญเลิกความ ประพฤตินั้นได้ก็คงอยู่ในบ้านแกได้อีกต่อไป ถ้าเลิกไม่ได้ก็จะส่งให้ไปอยู่ กับพี่ชายของแกที่บางปะอิน อ้ายบุญกลับขอร้องว่าจะขออยู่บ้านนี้ต่อไป และรับรองกับน้าเอมจะเลิกประพฤติอย่างเด็ดขาด น้าเอมก็ตกลง แต่ เอาชิพ่อเอ๋ย อยู่มาสองสามวันอ้ายบุญหายหน้าไปจากบ้านทั้งคืน จน รุ่งขึ้นตอนบ่ายจึงมีพวกนามาเอะอะบอกว่าพบอ้ายบุญผูกคอตายอยู่ใน ดงไม้ที่ขายทุ่งโน้น
"โอ๊ยโย่" นายมั่นร้อง "นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่?
"สองสามเดือนมาแล้ว" นายชุ่มตอบ
"แหม! เรื่องมันไปกันถึงขั้นนั้น" ผมคราง
"ความรักมันแรง มันยอมตาย เฮอ! เด็กที่เคยเลี้ยงมาแต่น้อย น้า เอมคอตกเลย" นายชุ่มว่า
"เขายอมตายแต่ไม่ยอมถอนรัก เป็นรักตัวอย่าง" ผมออกความเห็น
"ทางผู้หญิงเป็นไงบ้าง?" นายมั่นถาม
"ก็ร้องไห้...แล้วก็ล้มเจ็บ นายชุ่มพูดแล้วมองไปทางบ้านนั้น "หมอว่าโรคหัวใจ นี่จัดว่าค่อยยังชั่วแล้วน้าเอมจึงรีบแต่งเสีย"
