 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
การร้องไห้บ้าง อนิจจา ทุกคนต้องอดข้าวเย็น ใครจะมีแก่ใจเลี้ยงและใครจะมีแก่ใจกินได้ลงคอ ดูเถิดงานที่รื่นเริงกลับมาเป็นงานเศร้าใจโดยทันที ทันใดทางบ้านงานค่อยยังชั่วที่กำนันพ่อเจ้าบ่าวอยู่ด้วย และทั้งลูกบ้านที่ติดตามมาก็มากมาย พอจะช่วยกันจัดการกับศพนั้นได้ ถ้าเป็นศพธรรมดา ก็ไม่มีใครกล้าจะจัดการกันได้ใกล้ชิด แต่นี่เป็นศพเดินได้เห็นอยู่แต่เช้าจนเย็น ใครบ้างทีใจจะแข็งไม่กลัวเลย เรื่องกลัวผีมันก็พอประมาณ แต่เหตุการณ์น่ะซิมันร้ายแรง มันคล้าย ๆ กับจะมีใครอีกคนที่บงการให้เหตุการณ์เป็นไปดังนั้น และทั้งสองก็ยังคงอยู่ในความละเอียดอ่อนของอากาศซึ่งสุดที่ใครจะเห็นได้ จึงทำให้หวาดหวั่นไปทุกด้านของตัวเอง ผู้นั้นจะอยู่หน้าอยู่หลังอยู่ข้างใครจะรู้ ผมคะเนว่า นายชุ่มไม่กล้าเดินกลับมาคนเดียวแน่ ๆ อยู่บนบ้านยังมีคน ถ้าลงมาแล้วใจมันก็หวาม ผมน่ะไม่เอาเด็ด ใครจะคอยดักนายชุ่มอยู่ข้างล่างจะรู้หรือ
ความคิดของผมผิดหมด ในครู่นั้นได้ยินเสียงนายชุ่มกลับมา และมีใครมาด้วยสักสองสามคน เสียงพูดกันเข้ามาที่ลานบ้านครู่เดียวก็ขึ้นบันได มามีชายหนึ่งคนกับหญิงสองคนตามมาด้วย ได้ความว่า เป็นพวกเครื่องสาย เกิดกลัวขึ้น อยู่บ้านนั้นไม่ได้ ขอมาอยู่บ้านนี้ จะกลับก็กลับไม่ได้ ค่ำมืดแล้ว ผมดีใจที่ได้เพื่อนมาอยู่ด้วยกันอีก
"ใจฉันมันจะไม่เต้น" แม่หญิงนักร้องคนหนึ่งพูด
"ฉันก็เหมือนกัน เพราะน้าก้อนที่เดียวชวนมาหาเคราะห์" อีกคนพูดบ้างแล้วร้องไห้เลย
"ดื่มเสียหน่อยเถอะครับ จะเป็นที่พึ่ง" ผมว่าและส่งแก้วเหล้าให้หญิงลองคนรับแก้วไปดื่ม
"อย่าโทษฉันเลย ใครจะนึกว่า จะเป็นอย่างนี้" คนที่ชื่อก้อนขอร้อง "โอย ขอเหล้าอีกสักทีเด็ด กลิ่นเหม็นมันยังติดจมูก"
"แหม! อย่าพูดอะไรนะ น้าก้อน" หญิงคนหนึ่งห้ามเสียงสั่น ๆ
เราทั้งหมดไม่ได้รับอาหารเย็นเลย ต่างไม่ยอมกินทั้งหมด นั่งเกาะ
