 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
"โฮ้ย! เรื่องมันยอกย้อนวนเวียนครับ" นายพิพัฒน์ว่า "ผมกลายเป็นคนที่ต้องซุกซ่อนตัวหนีอาญาแผ่นดินอยู่นาน ผมจะเล่าให้ฟังแต่ดั้งเดิมมาทีเดียว ผมมีอาชีพขับแท็กซี่อย่างนี้แหละครับ วันหนึ่งตอนกลางคืน ราว ๆ สี่ห้าทุ่ม ผมรับผู้โดยสารจากฝั่งพระนครให้ไปส่งที่บางพลัด พอส่งคนแล้ว ผมก็วิ่งกลับ เวลานั้นถนนว่างมาก ไม่ค่อยจะมีรถมาก ผมจึงเร่งน้ำมันจะรีบข้ามฝั่งกรุงเทพฯ เพราะจะเอื่อยอยู่ก็ไม่มีคนจะจ้างหรอกครับ ดึกแล้วใครจะเรียกรับ ผมบึ่งมาอย่างเร็ว พอผมจะเลี้ยวโค้งเท่านั้น ในความมืดมีหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหารถผมอย่างเร็ว ไฟหน้ารถของผมสว่างเห็นแกถนัด แกมองดูผมแท้ ๆ ครับ จะว่าแกข้ามถนนโดยไม่เห็นรถอย่างไรเล่า ไฟหรือออกจะสว่างจ้าพุ่งไปไกล แต่เวรกรรมของผมและของแกครับ ผมจะหยุดและเบี่ยงหลบแกอย่างไรทันครับ ผมวิ่งมาเต็มที่ เบาเครื่องไม่ทัน ผมโดนแกเต็มที่ แกกระเด็นไปหลายวา ลอยลิ่วไปปะทะเสาไฟ ทั้งเสียงที่รถผมโดนแกก็ดังสนั่น และตัวแกกระเด็นไปปะทะเสาไฟก็ดังพลั่กใหญ่ ก็ไม่มีใครได้
