คืน”
อ้าว! นั่นแหละทางดีละ ไม่เปลืองเงินค่าเที่ยวเตร่ และการเล่นดนตรีก็ดีนี่นะ เป็นวิชาหนึ่ง ศิลปะหนึ่งที่ควรฝึกฝนฝึกซ้อมเสมอ ๆ เพื่อรุ่งเรืองต่อไป” ท่านว่า
ดีก็ดีหรอกครับผม แต่น่าเบื่อนิสัยของคนบ้านนี้เต็มทน ทุก ๆ คนในตึกนั้นถือตัว ไม่ยอมจะรู้จักใครและสังคมกับใครนอกบ้าน ตัวเองก็ไม่ยอมออกจากตึกไปไหน แม้แต่คนใช้ในตึกก็ไม่ออกจากตึก จะซื้อจะหาอะไร มีคนใช้ภายนอกซื้อมาให้อีกทีหนึ่ง แต่ไม่ยอมให้คนใช้ภายนอกเข้าในตึก มีคนนอกคนเดียวเท่านั้น ก็คือตัวกระผมที่เข้านอกออกในได้มีห้องเล็ก ๆ ภายในตัวตึกนั้นให้อาศัยเป็นห้องชั้นล่างก็สบายดีมากครับผม ตึกนั้นเก่า ๆ และใหญ่มาก เป็นแบบจีน ๆ ผู้ดีเก่า ๆ ตึกนี้มีคนหลายคนก็จริง แต่อยู่กันเงียบ ๆ จะพูดจะจาอะไรก็เบา ๆ ไม่เอะอะตึงตังนอกจากเสียงดนตรีเท่านั้นที่ดัง มีผู้หญิงสวย ๆ หลายคน แต่สำหรับกระผมนอกจากสอนดนตรีแล้วพูดกันในเรื่องทางวิชาการแล้วก็ไม่มีอะไรอีกส่วนตัวจะพูดกันได้ ทุก ๆ คนถือตัวนักมองคนอื่นอย่างรังเกียจ อย่าว่าแต่จะไม่พูดจาและติดต่อด้วยเท่านั้น แม้แต่มองยังไม่อยากจะมองเลย”
“อือ! ก็เป็นบ้านแปลกอยู่” ท่านพูดอย่างแปลกใจ “เขาไม่ไปเที่ยวกันบ้างหรือไง?”
“ไม่เลยครับ ตั้งแต่กระผมไปอยู่กินที่นั่นไม่เห็นมีใครไปไหนเลยและก็ไม่เคยมีแขกมาหาเลยสักคน เจ้ายศเจ้าอย่างเหลือเกิน ทุกๆ ห้องในตึกนั้นมีกลิ่นหอมของเครื่องประทินผิวฟุ้งไปหมด ทั้งหญิงสาวชายหนุ่มและไม่หนุ่มเดินผ่านกับผมไปมีกลิ่นหอมทั้งนั้น แต่งกายก็หรูหราผ้าดี ๆ ดูเหมือนคนบ้า แต่งตัวสวย ๆ แล้วเดินไปเดินมาอยู่ในตึกนั่นเองไม่ได้ไปไหน”
“ถ้าจะเป็นตระกูลที่ถี่เหนียว ไม่ยอมเสียเงินเที่ยวเตร่” คุณนพว่า
