ไม่ไหวแล้ว พลิกตัวเข้ากอดลุงอ่ำเอาเป็นที่พึ่ง น่าแปลกที่ลุงอ่ำไม่ได้แสดงสะดุ้งตื่นเลย แกนอนเฉยคล้ายไม่รู้สึกตัว แต่ครู่นั้นได้ยินแกกระซิบต่อ "เห็นแล้ว" ผมใจค่อยตื้น ชั้นแรกคิดว่า จะมีผมเห็นคนเดียว ที่แท้ก็มีลุงอ่ำเป็นเพื่อน แต่ศิษย์วัดกับทิดเจ๊กคงไม่รู้เรื่อง เพราะไม่เห็นอีกเลย และเหตุการณ์อะไรก็เงียบไป คนไข้คงนอนอยู่เฉย ๆ
นับแต่เวลานั้น ผมกับลุงอ่ำไม่ได้หลับกันอีกตลอดรุ่ง พอเช้าขึ้น เห็นคนไข้หลับสนิท เราได้ลงไปรวมหัวกันใต้ถุนเรือนถึงเรื่องเมื่อคืน ลูกจ้างทำนาบ้านลุงอ่ำมาร่วมวงด้วย ผมกับลุงอ่ำเป็นคนเล่าเหตุการณ์ที่เห็นให้ฟัง ตาอู๋ออกความเห็นว่า มีหมอแขกครัวอยู่ในคลองลัด เก่งนักเรื่องนี้ ลองไปตามมาแก้จะดีไหม? ที่ประชุมตกลงให้ผมสุ่มไปตามหาดูว่า หมอนั่นอยู่ที่ใด พอเราตกลงกันแล้ว ก็กลับขึ้นเรือน ผมจัดแจงล้างหน้า ลุงอ่ำ ตาอู๋ ไปดูคนไข้
ทันใดนั้น ได้เกิดโกลาหลขึ้นอีก ลุงอ่ำ ตาอู๋ ร้องว่า แม่ของบานเย็นตายเสียแล้ว คนในบ้านทุกคนสะดุ้งตัว บานเย็นร้องไห้โฮ ผมยืนงันไปเลย การไปตามหมอก็ต้องเลิกรา เปลี่ยนเป็นรีบไปวัดบอกกับพระอาจารย์เป้า และเตรียมนิมนต์พระสวดตลอดกลางคืน เตรียมซื้อโลงใส่ศพ ใครแข็งแรงให้แจวเรือไปที่ตลาดคลองสวน มีร้านขายโลงผีอยู่ที่นั่น การเตรียมจัดการศพได้ชุลมุนกันอีกเรื่อง ผมรีบพายเรือไปบอกแม่กับน้อง ๆ ที่บ้านว่า น้าแย้มตายเสียแล้ว เรื่องก็ลงเอยกันเพียงนี้แหละครับ
