ดีใจด้วยอย่างยิ่ง หมดทางจะพบแล้ว ผมก็กลับเข้าสู่กรุงเทพฯ พักกาย สักสองวัน เพื่อจะเดินทางไปหัวเมืองอื่นอีก ในระหว่างพักนั้น ผมเที่ยวสืบหาตัวนายอเนกเพื่อส่งข่าวของเด็กเงินยวง กระทําเพื่อเพื่อนมนุษย์และเพื่อเพื่อนอาชีพเดียวกัน แต่แล้ว ผมถึงกับใจหาย นายอเนกได้ตายเสียแล้วโดยทนพิษบาดแผลไม่ไหว โอ! อะไรกันนี่ ชะตาชีวิต แม่หนูเงินยวงจะทําอย่างไรกันเล่า ผมหาตัวแกก็ไม่พบ แกคงไม่รู้ข่าวการตายของนายอเนกแน่ ๆ เพราะไม่ใช่คนสําคัญอะไรจะได้มีข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ แล้วนี่ถ้าตัวพยานมันเกิดขึ้น เงินยวงจะทําอย่างไร ใครจะเป็นพ่อเด็ก อนิจจา คนเรานี่สร้างกรรมไว้ต่างกัน
ผมไม่ได้พบเงินยวงอีกเลย แม้จะย้อนไปสองพี่น้องอีกหลายหน คนเราถ้ามันผิดไปแล้ว จะย้อนมาติเตียนอะไรกันอีก มันก็โหดร้ายนัก มีแต่จะให้ความสลดใจแก่เขา และรายนี้ก็ยังไม่เรียกว่า คิดผิดหรือชั่วช้าไปทีเดียว หากแต่กรรมจําเพาะให้มาเกิดร่วมทางกันแล้วก็มีอันเป็นไป วันหนึ่ง ผมได้ย้อนมาขายยาที่สองพี่น้องอีก ตกเย็นก็นังดื่มเหล้าที่ร้านหนึ่ง ลูกน้องผมนั่งกินข้าว ก็เกิดได้ยินเสียงที่น่าสนใจขึ้นจากโต๊ะอีกโต๊ะที่ใกล้ผม มีชายแก่สองคน หนุ่มสามคน เครื่องแต่งกายบอกชัดว่า เป็นชาวไร่ นั่งดื่มสุรากันอยู่อย่างสนุก ชายแก่คนหนึ่งพูดขึ้นว่า
"ข้ากลัวอีนังผู้หญิงสองคนนั้นมันจะพาไปขายกินน่ะซี" ชายแก่เชื้อจีนพูด
ผมตะแคงหูฟังแทบอัดใจ เพราะมันมีเค้าเรื่องของเงินยวงอยู่ทีเดียว
"อียวงมันคิดยังไงของมันนะ ดันหนีเตี่ยกะแม่ไปเฉย ๆ" เจ้าหนุ่มลูกจีนชาวไร่อีกคนพูด พอคําว่า "อียวง" ดังออกมา ผมก็แน่ใจทีเดียวว่า นั่นเขากําลังพูดถึงเงินยวง ผมต้องอัดใจสดับฟัง
"มันแปลกโว้ย!" คนแก่ว่า "ถ้ามันไปกะผู้ชาย จะได้ว่า มันตามผู้ชายไป แต่นี่มันก็ไปกะผู้หญิง ข้าว่า อีสองคนนั้นมันจะเอาอียวงไปทําแม่มันเรอะ มันก็ขายต่อไปซิ"
