 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
พยานมันมีรู้เห็น แต่นั่นแหละวะ เราถือเอาอย่างพระ เราไม่ผิดอะไร จะไปกลัวทำไม ความจริงมันมีอยู่ ก็ว่าไปตามความจริง" ตาว่า
"อนิจจัง ทุกขัง เมื่อวานมันก็ยังพูดคุยกับเราอยู่และนอนที่นี่" ยายพูดอย่างอ่อนใจ ส่วนผมก็ยิ่งอ่อนใจไปกว่ายายเป็นไหน ๆ อ้ายเรื่องสู้รบกันน่ะ ถ้ามันจำเป็นก็ต้องสู้ แม้แต่เป็นเด็ก เลือดสู้ก็ยังมี กูไม่รู้เรื่องอะไรกะมึง เมื่อมึงจะพาลระรานมา ก็ทำยังไงได้ ตาของเราก็คนเก่า เคยผ่านดีผ่านร้ายมาเหมือนกัน พวกเจ้านายหาญก็รู้จักดีอยู่ เอาก็เอากัน ถ้าเอากันแค่หมัด ๆ มวย ๆ ไม่เกี่ยวกับปืนผาหน้าไม้มาแอบยิง ถ้าประกันซึ่ง ๆ หน้า อ้ายผมนี่ แม้แต่อายุน้อย ก็มีกำลังขนาดควายเหมือนกัน กลัวมันจะไม่เอากะเราแบบนี้ นักเลงมากเท่าไหร่ ยิ่งขี้ขลาด จะหาทางแต่ได้เปรียบ เผลอก็เอามึงเสียละมาก ยิงเอาแล้วหนีไป
ทีนี้มาพูดกันเรื่องผีน่ะซี ร้ายกาจกว่าเป็นไหน ๆ ตาหิงมาตายเสีย อ้ายทิดกล้าก็ผุดขึ้นจากหลุมอีก และมันก็จะมาขี่ม้ารอบ ๆ บ้านเราอีก
"กลัวทิดกล้าจะมาขี่ม้าอีกน่ะซี" ผมพูดขึ้นลอย ๆ ทุกคนเหลียวดูผมอย่างเห็นด้วย
"ตาจ๋า ขอปืนฉันสักกระบอกเถอะน่า มันขี่ม้ามาเวียนอีก ฉันยิงเลย" ผมพูดอย่างมีโกรธหน่อย ๆ ตาหันมองดูผมแล้วถุยน้ำลาย
"ลูกปืนมันแพงโว้ย ปะเหมาะไปยิงถูกคนเข้าติดคุก" ตาว่า ผมหมดประตูจะพูด เลยนิ่งเงียบ คิดอะไรฟุ้งซ่านไปคนเดียว
