ไม่ได้ไป เพราะทั้งหญิงชายหลายคนมาแล้วเคยตั้งใจจะไป นึกแล้วนึกอีกพอถึงกำหนดงานเป็นให้มีอันเป็นเกิดไม่ได้ไปทุกคราวไปจนแก่จนเฒ่า ฟังพระท่านเล่าแล้วหัวใจผมกระวนกระวายนัก
คุณเช็งคุณอั้นท่านเคยว่างานพระพุทธบาทปีนี้ท่านจะไปอีกทั้งสององค์และจะไปอย่างนักท่องเที่ยวกลาย ๆ หรือพระธุดงค์กลาย ๆ จะถือเอาว่าพระเจ้าสร้างขามาให้ก็จะใช้ขาทั้งสองข้างเดินไปจากวัดนี่แหละให้ถึงพระพุทธบาท ให้เป็นกุศลจิตอันแรงกล้า พี่พุกก็พูดขัดขึ้นว่า
“จะแปลกอะไรคุณ พระธุดงค์ท่านไปได้ ทำไมเราจะไปไม่ได้”
“จริงของเขา” คุณเช็งรับเห็นด้วย “แต่เราจะไม่ไปกันมากองค์และจะไม่มีพิธีอย่างธุดงค์ เราจะไปกันเฉย ๆ ค่ำไหนนอนนั่น มีอาหารแห้ง ๆ ติดไปไม่เดือดร้อนต้องบิณฑบาตเขาอย่างพระธุดงค์ ตกเย็นจะหาหมู่บ้านพออาศัยเขานอนที่ลานบ้าน โดยเราจะมีเต็นท์อย่างทหารติดไปด้วย” คุณเช็งอธิบายน่าฟัง มันเป็นการเดินทางชนิดทดสอบความอดทนของตัวเอง
“อย่างคุณเช็งว่านั่นแหละสนุกดีด้วย” คุณอั้นสนับสนุน การไปธุดงค์นั้นท่านไปกันมากองค์ ปักกลดที่ไหนที่นั่นก็มีคนชาวบ้านมาหา อาหารคาวหวานมาถวายดูง่ายไป อย่างที่เราจะไปกันนี่ ไปอย่างคนธรรมดาเดินทางไป ถ้าใครทดสอบความอดทนสมัครไปด้วยก็ยังได้นา ลองกันดูบ้าง” คุณอั้นหยุด คุณเช็งก็พูดต่อ
“ปีนี้ไปแน่ ๆ” คุณเช็งว่า “เราจะไปอย่างไม่รบกวนผู้ใด จะมีอาหารติดไปพอเดินทาง ถ้าอาหารจะหมด เราก็บ่ายหน้าเข้าหาหมู่บ้านที่มีเราก็บ่ายหน้าเข้าหาหมู่บ้านที่มีร้านขายของ ซื้อให้พอแล้วก็เดินทางลัดไปอีก ทำอย่างนี้จนถึงได้นมัสการพระพุทธบาท”
ผมรู้สึกศรัทธานัก จะขอเป็นศิษย์ติดตามไปด้วย จะขออนุญาตตาและยายขอให้ถึงพระพุทธบาทสักทีในชีวิต และรู้สึกว่าเงินทองเท่าที่ตายายให้ไว้บ้างที่ช่วยงานนาของแก ผมก็ยังพอมีอยู่ การเดินทางอย่างที่ว่ากันนี้ก็ไม่มีการใช้จ่ายอะไรกันนัก จะกินจะอยู่อะไรก็ทำอย่างชาวบ้านป่า
