หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
วันที่ ๓๐ มกราคม ร.ศ. ๑๒๖
ออกเรือ ๒ โมงกับ ๑๙ นาฑี เข้าประตูน้ำไม่ช้า เหตุด้วยเป็นเวลาน้ำขึ้น เปิดน้ำไม่ถึงศอกได้ระดับ ตามทางแต่งเครื่องบูชาเสียแล้ว ข้อที่กรมมรุพงศ์[1] คิดจะปิดนั้นไม่มิด จนพลวกน้ำในคลองจับตลิ่งเป็นตะไคร่เหตุด้วยน้ำขัง มีเรือนฝากระดานราย ๆ ไปมาก ระยะต้นนี้ ที่มากที่สุด บ้านท่าไข่ หมู่ที่ ๙ พื้นเป็นท้องนา มีสะแกราย ๕ โมงเช้า หยุดวัดสงสาร ทำครัวที่ศาลาริมน้ำ[2] มูลเหตุแห่งชื่อวัดสงสารว่า มีกะฏิหลังเดียว ราษฎรศรัทธามาสร้างเพิ่มเติม สงสารจริง ๆ ปีติ ไม่
