เขาว่า ถ้าหนังสือพิมพ์ของเราไม่เชื่อฟังแล้ว ก็เป็นการแสดงว่าเราไม่ฟังเสียงประชาชนและถือตนว่าเป็นผู้ที่ทำอะไรไม่มีผิด
ถ้าเราไม่เชื่อฟังเขาแล้ว ด้วยเหตุอะไรในโลกนี้เล่าเราจึงจะต้องกลายเป็นผู้ที่ถือคติเช่นนั้นไป? เสียงของเขาเป็นเสียงของประชาชนเช่นนั้นหรือ? ว่าตามจริง ถ้าเขาเป็นผู้นับถือเสียงของประชาชนแล้ว เขาก็จะต้องรีบถอนข้อปรักปรำของเราต่อเรื่อง “เบื้องหลังการปฏิวัติ” เสียทีเดียว เพราะข้อติเตียนปรักปรำของเขาในเรื่องนี้ได้ปรากฏเปิดเผยแล้วว่าเป็นอริต่อเหตุผลและความรู้สึกของประชาชนอย่างร้ายแรง
วิญญูชนโปรดพิจารณาดูเถิดว่า คารมของผู้พูดมีสาระหรือไม่ คารมของผู้พูดแสดงมาตรฐานปัญญาของเขาขนาดไหน? และก็เขาผู้มีมาตรฐานปัญญาขนาดเช่นนี้แหละ คือผู้ที่อวดอ้างแก่เราทั้งหลายว่าเป็นเสียงของทางราชการ เป็นเสียงของรัฐบาล เป็นผู้ที่มีหน้าที่คอยแนะนำ ตักเตือน สั่งสอน พวกเราเหล่าประชาชนทั้งหลาย!
ผู้พูดทางวิทยุกระจายเสียงแถลงอย่างไว้อำนาจว่า วิทยุกระจายเสียงเป็นของราชการ จะยอมให้ใครมาใช้โต้กับผู้พูดไม่ได้ แปลว่า มีไว้เพื่อพูดซึ่งเป็นข้าราชการ จะได้ใช้เล่นงานใครต่อใครได้ข้างเดียว และก็แน่ละ ในการเล่นงานเช่นนั้นก็จะต้องถือว่าเป็นการเล่นงาน “เพื่อประโยชน์ของทางราชการ” เมื่อผู้พูดบริภาษประชาชนที่นุ่งกางเกงแพรว่าเป็นคนป่าเถื่อน และได้พูดจาก้าว
