ทั้งที่มีเสียงหนังสือพิมพ์แสดงความไม่พอใจในบทสนทนาของนายมั่น นายคง อย่างเกรียวกราวปานนี้แล้ว ผู้พูดก็ยังปิดหูปิดตาพูดอย่างหน้าเฉยตาเฉยอยู่ได้บ่อย ๆ ว่า “ขอให้หนังสือพิมพ์ “สุภาพบุรุษ” จงฟังเสียงประชาชนดูบ้าง “เราต้องยอมรับว่า เขาใช้สีข้างของเขาเก่งจริงในการที่ให้คำเตือนแก่เราเช่นนี้
โดยที่ได้มีเสียงในหนังสือพิมพ์ ทั้งที่เป็นเสียงของหนังสือพิมพ์เอง และเสียงของประชาชนคนอ่านรวมกัน แสดงความไม่พอใจแพร่หลายออกไปเช่นนี้” ผู้พูดทางวิทยุกระจายเสียงจึงมีความกังวลใจเป็นอันมาก ดังนั้น ในคืนวันพุธ เขาจึงแสดงสิ่งที่เขาเรียกของเขาเองว่า “ศิลปในการโฆษณา” ออกมาอีกครั้งหนึ่ง คือ ศิลปในการกลับถ้อยคำของเขาหรือกลืนถ้อยคำของเขาเองที่เขาได้กล่าวไว้เมื่อคืนวันอาทิตย์ที่ 15
ในคืนวันนั้น เขาได้กล่าววาจาก้าวร้าวเสียดสีหนังสือพิมพ์ที่คัดค้านคำชักชวนของเขาในเรื่องให้บุรุษไทยเลิกนุ่งกางเกงแพรและผ้านุ่งโจงกระเบน เขาว่า หนังสือพิมพ์คัดค้านเขาก็ด้วยความเห็นแก่ตัว ด้วยประสงค์จะได้สตางค์มาก ๆ ในการขายหนังสือพิมพ์เท่านั้น หนังสือพิมพ์ไม่มีอุดมคติในการคัดค้านแต่ประการใด ท่านผู้เรียบเรียงบทสนทนาดูหายใจเป็นเรื่องบาทสตางค์ไปเสียหมด ในหัวคิดจิตใจของท่านเต็มไปด้วยเรื่องบาทสตางค์เสียจริง ๆ ดูท่านช่างไม่คิดเสียเลยว่า ความอภิรมย์ในชีวิตนั้นจะมีอะไรได้อีกนอกจากเรื่องบาทสตางค์อย่างเดียว!
ผู้พูดได้กล่าวบริภาษหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ อยู่เมื่อ 3 คืนก่อนนี่เอง ต่อมาในวันพุธ เขาเห็นว่าไม่เข้าที เพราะดูอาการหนังสือ
