ทางไกลเมืองไซรกีสี่ร้อยเส้น ถึงศาลาที่สำนัก เป๊กอิบโค้ กับกีฮวด ขุนนางทั้งปวง พร้อมกันคำนับส่งจอกสุราให้กีเซียงเป็นธรรมเนียมคำนับลา กีเซียงรับจอกสุราแล้วสั่งเป๊กอิบโค้และขุนนางทั้งปวงให้กลับไปรักษาบ้านเมือง กีเซียงก็ขึ้นม้าเดินทางประมาณแปดร้อยเจ็ดสิบห้าเส้น ถึงเขาเอียนซัว เห็นเมฆตั้งขึ้นมา ฟ้าร้องครืน ๆ จึงบอกแก่ทหารและคนใช้ว่า ฝนห่าใหญ่จะตก กีเซียงก็พาทหารเข้าอาศัยใต้ร่มไม้ริมเชิงเขาเอียนซัว พอเกิดพายุใหญ่ ฝนตก ฟ้าผ่าลงมายอดเขาทลาย ครั้นฝนขาดเม็ดแล้ว กีเซียงแลไปเห็นสว่างอยู่ริมเชิงเขาเหมือนแสงดาว ก็รู้ว่า ดาวทหารตกลงมา จึงสั่งคนใช้ว่า จงชวนกันไปหาดาวมาให้จงได้ คนทั้งปวงมิได้รู้ว่า ดาวอยู่แห่งใด ขัดคำสั่งมิได้ ต่างคนก็ไปเที่ยวหาดาวตามเชิงเขามาพบกุฏิฝังศพโบราณ เห็นเด็กน้อยคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ ไม่มีพ่อแม่ คนใช้ก็อุ้มเด็กนั้นมาส่งให้กีเซียง กีเซียงก็ดูลักษณะรูปร่างเด็กคนนั้นก็รู้ว่า นานไปจะมีวาสนา ฝีมือกล้าแข็งในการรบ และเด็กคนนี้หาบิดามารดามิได้ ควรจะเลี้ยงไว้เป็นบุตรบุญธรรม ให้บรรจบกับบุตรเป็นร้อยหนึ่ง กีเซียงก็ให้คนใช้อุ้มเด็กนั้นตามกีเซียงออกจากที่สำนักนี้เดินมาตามทาง พอมีผู้เฒ่าคนหนึ่งสวนทางมา กีเซียงเห็นผู้เฒ่าคนนั้นรูปร่างสมบูรณ์อ้วนพี
