ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/233

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
เล่ม ๑
221
 

หยิมก็คำนับกราบเทวดาแล้วว่า ท่านโปรดข้าพเจ้าครั้งนี้ คุณหาที่สุดมิได้ จะขอเอาท่านเป็นครูเป็นที่พึ่งไปภายหน้า แต่นั้นมา เอียวหยิมก็อาศัยอยู่กับเทวดา ณ ถ้ำนั้น

ฝ่ายซ่องเฮ่าเฮ้า ครั้นมาถึงก็เข้าไปเฝ้าพระเจ้าติวอ๋อง พระเจ้าติวอ๋องตรัสสั่งให้ทำพระที่นั่งลกไต๋ ซ่องเฮ่าเฮ้าก็รับทำถวาย แล้วกราบทูลว่า จะทำพระที่นั่งลกไต๋ครั้งนี้การโตใหญ่นัก จะขอให้มีรับสั่งเกณฑ์ราษฎรชาวเมืองและหัวเมืองใหญ่ เอาตั้งแต่อายุสิบแปดปี มีผู้ชายอยู่เรือนหนึ่งสามคน เกณฑ์เอาสองคน ถ้ามีสองคน เกณฑ์เอาคนหนึ่ง ถ้าแต่ตัวคนเดียว ก็จะเกณฑ์เอามาใช้ให้ทำการ ที่เป็นผู้ดีมีเงินทอง ทำมิได้ ให้จ้างคนแทนตัว พระเจ้าติวอ๋องตรัสว่า ดีแล้ว ซ่องเฮ่าเฮ้าก็เขียนหมายรับสั่งให้เกณฑ์คนในเมือง นอกเมือง และหัวเมือง มิให้ผู้ใดว่างเปล่าได้ ขณะนั้น อาณาประชาราษฎรทั้งปวงไม่เป็นอันที่จะทำไร่นาหากิน บ้างพากันอพยพครอบครัวทิ้งบ้านเรือนหนีไป ที่ยากไร้ต้องตรากตรำทำการมิได้ขาด

ฝ่ายเกียงจูแหย เมื่อประดาน้ำหนีไป ครั้นลับตาคนแล้ว ก็ผุดขึ้นเดินมาบ้างซงอิหยิน นางแปสี ภรรยา ก็ออกมารับผัว เกียงจูแหยจึงบอกว่า บัดนี้ มีรับสั่งถอดเราออกจากที่ขุนนาง