เสือปลาเดินมา ต่างคนก็ตกใจบอกกันอื้ออึง บูเสงอ๋องครั้นเห็นจึงหักเอากิ่งไม้ไล่ตีเสือปลา เสือปลาก็วิ่งหลบหนีไป บูเสงอ๋องขัดใจ จึงให้ไปเอานกที่บ้านซึ่งได้มาแต่เมืองปักไฮ ตัวเท่าเหยี่ยว ปากและเล็บคมนัก ตาแดงดังดวงเทียน ครั้นได้มาจึงปล่อยนกนั้นให้ไปไล่จิกเฉี่ยวเฮาหลีปิศาจจนหน้าขาดยับ เฮาหลีปิศาจกลัวก็หนีแทรกลงไปใต้ดิน พระเจ้าติวอ๋องทอดพระเนตรเห็น จึงสั่งให้ขุนนางขุดตามเอาตัวให้ได้ ครั้นขุดลงไปลึกสักสองศอก ก็ไม่ได้ตัว เห็นแต่กระดูกผีหนักหนา พระเจ้าติวอ๋องทอดพระเนตรดูแล้วจึงตรัสว่า คำเขาเล่าลือว่า ปิศาจอยู่ในวังเรานี้ เห็นจะจริง แล้วเสด็จเข้าที่ ขุนนางทั้งปวงก็ชวนกันไป เฮาหลีปิศาจจึงกลับกลายเพศเป็นคนไปนอนอยู่ด้วยพระเจ้าติวอ๋อง ครั้นรุ่งขึ้น พระเจ้าติวอ๋องเห็นหน้านางขันกีเป็นริ้วรอย จึงตรัสถามว่า เจ้าเป็นไร นางขันกีจึงทูลเป็นอุบายว่า เวลาคืนนี้ ข้าพเจ้าเที่ยวในสวย เหนี่ยวกิ่งไม้ลงมาจะเด็ดดอก กิ่งไม้หักลง หนามเกี่ยวเอา พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า ทีนี้เจ้าอย่าไปเที่ยวเล่นในสวนเลย จะต้องการดอกไม้ก็ให้คนอื่นไปเก็บเถิด แล้วเล่าความซึ่งบูเสงอ๋องไล่เฮาหลีให้นางฟังทุกประการ
