เอาเรา เราก็ผลักออกไป ด้วยโทษที่นางทำผิด ก็เผอิญให้ตกลงไปตาย ผู้ใดจะเอาความไปยุยงบูสงอ๋องประการใดก็ไม่รู้ ครั้นเวลาดึก มาเรียกเราให้ออกไปที่ประตู แล้บูเสงอ๋อง อึ้งเบ๋ง จิวกี ชวนกันเข้าฟันแทงเอาเรา แล้วก็พากันหนีไป บุนไท้สือจึงทูลว่า ข้าพเจ้าเห็นน้ำใจบุนเสนอ๋องสัตย์ซื่อต่อพระองค์นัก แล้วก็เป็นข้าทำราชการมาถึงเจ็ดชั่วคนแล้ว ถ้าพระองค์มิทำให้ได้ความแค้นเคืองเหลือที่จะอดได้ อันที่จะมาทำล่วงเกินต่อพระองค์ดังนี้ ข้าพเจ้ายังสงสัยอยู่ ฝ่ายไต้หูฉือหยงจึงเรียนแก่บุนไท้สือว่า ซึ่งท่านสรรเสริญบูเสงอ๋องนั้นก็จริงอยู่ แต่ทว่า โทษบูเสงอ๋องซึ่งคบกันล่วงเกินมาทำอันตรายแก่พระเจ้าติวอ๋องจนถึงประตูวังนั้นผิดนัก ถึงมาตรว่าพระเจ้าติวอ๋องจะทำผิดประการใด ชอบจะอดออมไว้กว่าท่านจะกลับมา จึงจะควร บุนไท้สือจึงว่า ซึ่งถ้อยคำท่านว่านั้นก็ควรอยู่ แต่เราแจ้งความแต่ก่อนว่า คนทั้งปวงติเตียนพระเจ้าติวอ๋องว่า กระทำผิดต่าง ๆ จะได้มีผู้ใดกล่าวโทษบูเสงอ๋องแต่สักสิ่งหนึ่งก็หาไม่ มีแต่คำสรรเสริญทั้งแผ่นดิน ว่าแล้วก็ให้เขียนหนังสือให้ซือเค่งถือรีบไปถึงด่านหลิมตองก๋วน แซเหลงก๋วน ให้จัดทหารออกก้าวสกัดบูเสงอ๋องไว้ แล้วเราจะยกตามไป
