ขุนนาง ไม่เจ็บร้อนด้วยเรา กลับไปเข้าด้วยคนผิด ด้านหน้าเข้ามาขอชีวิตโต้ไทสือ โทษท่านชอบตีด้วยกระบองจึงจะควร นางขันเห็นว่า พระเจ้าติวอ๋องทรงพระโกรธ จึงทูลซ้ำเติมว่า ป่วยเป๊กมิได้เกรงพระราชอาญา ล่วงเกินเข้ามาเฝ้าพระองค์ถึงที่ข้างในเป็นที่ห้าม แล้วให้หน้ากระหยิบตาให้แก่ข้าพเจ้า โทษป่วยเป๊กถึงที่ตายแล้ว ขอให้เอาตัวไปจำไว้ ให้เจ้าพนักงานทำเสาทองแดงใหญ่ จึงเอาเพลิงเผาเสาทองแดงให้แดง แล้วเอาป่วยเป๊กมาผูกมัดโอบเสาทองแดงไว้จนกว่าจะตาย อย่าให้ผู้ใดดูเยี่ยงอย่าง พระเจ้าติวอ๋องเห็นชอบด้วย จึงสั่งทหารให้ฆ่าโต้ไทสือเสีย แล้วให้เอาตัวป่วยเป๊กไปจำไว้ เร่งทำเสาทองแดงขึ้นสำหรับจะทำทาป่วยเป๊กตามคำนางขันทีทุกประการ ทหารก็ทำตามรับสั่ง
ฝ่ายเสี่ยงหยงเห็นดังนั้นจึงคิดว่า พระเจ้าติวอ๋องเชื่อฟังนางขันกี ให้ฆ่าโต้ไทสือ และจับป่วยเป๊กไปทำโทษ จะว่ากล่าวทัดทานก็มิได้เชื่อฟัง จะอยู่เป็นข้าเฝ้าสืบไป เห็นว่า นางขันกีจะทูลให้ฆ่าเสียเป็นมั่นคง จึงทูลว่า ข้าพเจ้าทำราชการมาถึงสามแผ่นดินจนแก่ชรา ทั้งสติปัญญาก็เคลิ้มเขลา จะว่ากล่าวสิ่งใดก็ฟั่นเฟือนหลงลืม จะขอลาออกนอกราชการไปอยู่
