อุยผุนก็ขับม้าเข้ารบกับหลำจงกวดได้สิบเพลง หลำจงกวดทานกำลังไม่ได้ ครั้นจะถอยหนีก็กลัวเกียงจูแหย ไต้เจียงกุ๋น จะฆ่าเสีย ก็แข็งใจสู้ไปจนเสียที อุยผุนจับตัวหลำจงกวดได้ พากลับเข้าค่าย อุยผุนจึงว่ากับหลำจงกวดว่า เราหาทำอันตรายแก่ชีวิตไม่ ท่านจงกลับไปบอกเกียงจูแหย ไต้เจียงกุ๋น มาหาเรา สั่งแล้วอุยผุนก็ปล่อยหลำจงกวดไป อุยผุนก็ขึ้นม้ามายืนอยู่หน้าค่าย หลำจงกวดก็รีบกลับไปค่าย แล้วบอกเกียงจูแหยตามคำอุยผุนสั่ง เกียงจูแหยก็โกรธ สั่งให้ทหารเอาตัวหลำจงกวดไปฆ่าเสียนอกค่าย อุยผุนแลเห็นก็ควบม้ามาโดยเร็ว ร้องว่า ท่านอย่าเพิ่งฆ่าหลำจงกวดก่อน กลับไปบอกเกียงจูแหยให้ออกมาพูดจากันกับเรา ทหารก็กลับมาบอกเกียงจูแหย เกียงจูแหยก็โกรธนัก ให้ยกทหารออกทั้งสิ้น หวังจะเอาตัวอุยผุนให้จงได้ อุยผุนแลเห็นเกียงจูแหย ไต้เจียงกุ๋น ออกมา ก็วางอาวุธเสีย เข้าไปคำนับเกียงจูแหย ไต้เจียงกุ๋น แล้วว่า ตัวข้าพเจ้าได้เรียนวิชามาแต่เล็กจนใหญ่ บัดนี้ หามีที่พึ่งไม่ รู้ว่า ท่านเป็นไต้เจียงกุ๋นยกทัพมา ก็ดีใจนัก คิดว่า จะมามอบตัวเป็นทหารท่าน ท่านยังหาเห็นฝีมือข้าพเจ้าไม่ ข้าพเจ้าทำการทั้งนี้หวังจะให้เห็นฝีมือ ข้อซึ่งหลำจงกวดออกรบแพ้ข้าพเจ้านั้น โทษก็ถึงตาย แต่เสียดายทหารหายาก ข้าพเจ้า
