ว่าด้วยลักภา
มีพระบรมราชโองการมารพระบัณฑูรสุรสิงหนาทให้ประกาศแก่ข้าราชการผู้ ใหญ่
น้อย แลราษฎรนอกกรุงในกรุงทั่วทั้งพระราชอาณาจักร์ให้ทราบทั่วกันว่า ชายหญิงซึ่งจะสู่ขอกันเปนผัวเมีย ยังไม่มีธรรมเนียมจารีตก่อนมาแต่โบราณ คือ บิดามารดามีบุตร์หญิงเลี้ยงไว้ แลญาติพี่น้องผู้ใหญ่ คือ ลุงป้าอาน้าแลพี่ชายพี่หญิง ซึ่งเลี้ยงหญิง ก็หวงห้ามหญิงไว้ ไม่สมกับชาย หมายใจจะรอไว้แต่งการงานมงคลให้อยู่กินกับชายที่บิดามารดาหญิงแลญาติผู้ใหญ่ของหญิงชอบใจ ฝ่ายหญิงบางคนมีใจหนักแน่น รักตัวกลัวจะได้ความอัปยศเสียยศตามชาติตระกูลบิดามารดา ก็ประพฤติดียอมตามใจบิดามารดาแลญาติผู้ใหญ่ ไม่เอาตามอำเภอใจตนเอง แต่หญิงบางคนมีน้ำใจโลเลเปนนักเลง แลกำลังที่จะอดกลั้นมิได้ ก็ลอบลักคบชู้สู่ชาย ไม่รอรั้งฟังถ้อยคำบิดามารดาแลญาติผู้ใหญ่ จะหวงห้ามกันเท่าใด ๆ ก็มิฟัง ลอบหนีตามชายที่ตนรักใคร่ก็ดี โรงศาลฟ้องร้องกันด้วยการที่หญิงตามชายไปต้องชำระตัดสินนั้นมีมาก เพราะบิดามารดาแลญาติเลี้ยงบุตร์หญิงไว้ไม่จัดการให้สมกับชายสมกับใจหญิง
