สมมุติราชสุริวงษนั้น อายุมนุษได้อสงไขยหนึ่ง ครั้งนั้น ท้าวมหาพรหมองค์หนึ่งชื่อว่า พรหมเทวะ จุติจากพรหมโลกยแล้วลงมาปฏิสนธิกำเนิดไนกระกูลมหาอำมาตยซึ่งเปนข้าบาทสมเด็จพระเจ้ามหาสมมุติราช ครั้นวัฒนาอายุสิบห้าปี ก็ได้ที่แทนบิดา นานมาเหนสัตวทั้งหลายได้ความทุกขยากลำบากด้วยวิวาทกัน บังเกิดความฉิบหายต่าง ๆ มีปราถนาจะให้สมเด็จพระเจ้าสมมุติราชตั้งอยู่ในทศพิธราชธรรมอันประเสริฐ จึ่งถวายบังคมลาออกไปบวชเปนฤๅษีอยู่หิมวันตประเทศใกล้บรรพตคูหา จำเริญเมตาภาวนาได้อะภิญา ๕ อรรฐสมาบัติ ๘ บริโภคผลพฤกษาเปนอาหาร มีบริวาร คือ เทพกินรีคนธรรพสุบรรณปักษีวาสุกรีนาคา มาบำเรอหพระดาบศด้วยทิพยสังขคีตเปนนิจกาล ๚ะ
๏อยู่มาวันหนึ่ง บังเกิดลมพยุหห่าฝนใหญ่ตกลงมา แลเทวบุตรเทวธิดากินรากินรีทั้งหลายต่างคนปลาศนาการหนีไปสิ้น แต่นางเทพคนธัพกินรีคนหนึ่งเข้ามาใกล้ยังสำนักนิ์แห่งพรหมเทวะฤๅษีนั้น พระพรหมเทวะฤๅษีมีใจรักษใคร่ในนางกินรีเทพคนธัพนั้น จนมีครรภได้บุตรคนหนึ่งประกอบด้วยรูปโฉมโนมพรรณอันงาม นามกรชื่อ ภัทธระกุมาร ครั้นนานมา นางกินรีเทพคนธัพนั้นมีครรภบุตรคนหนึ่งอีกเล่า นามกรชื่อว่า เจ้ามโนสารกุมาร บุตรทั้งสองนั้นย่อมประกอบด้วยสติปัญญา บิดามารดาว่ากล่าวให้บวชเปนฤๅษี ก็บวชเปนฤๅษี จำเริญฌานได้อะภิญา ๕ อรรฐสมาบัติทั้งแปด ประฏิบัติบิดามารดาตราบเท่าจนบิดามารดาทั้งสองกระทำกาลกิริยาตาย ครั้นอยู่มาเวลาวันหนึ่ง พระภัทธระดาบศนั้นก็เหาะไปยังขอบจักรวาฬ ไปเขียนเอาอักษรอันเปนเทพางคประกรณแลอาคมเวททั้งปวงได้ แล้วกลับมาภามโนสารดาบศผู้น้องชายไปยังสำนักนิ์สมเด็จพระเจ้ามหาสมมุติราช ถวายคำภีรเทพางคประกรณแลอาคมนั้นไว้ ส่วนตัวภัทธะระดาบศก็ละเพศฤๅษีออกมาเปนราชปโรหิตสั่งสอนสมเด็จพระเจ้ามหาสมมุติ
