ก่อนเช้า พายุก็ผ่านพ้นไป และฟ้าก็สางขึ้นทางทิศตะวันออกอันไร้เมฆหมอก ถึงแม้ชายเสื้อของอาโอยางิจะบดบังสีแดงระเรื่อของรุ่งสางนั้นจากสายตาของชายคนรัก แต่เขาก็ร่ำไรอยู่ต่อไปมิได้อีก ทว่า เขาก็ทำใจจากแม่สาวไปมิได้เช่นกัน และครั้นตระเตรียมทุกอย่างสำหรับการเดินทางแล้ว เขาจึงกล่าวแก่บิดามารดาของนางว่า
"แม้จะดูเป็นการไม่สำนึกบุญคุณถ้าจะขอเพิ่มเติมจากที่ข้าได้รับมาแล้ว แต่ข้าก็ต้องวอนขอท่านอีกสักคราให้ยกธิดามาเป็นภริยาของข้า คงยากที่ข้าจะแยกจากนางได้ในเวลานี้ และเพราะนางเองก็ยินดีจะติดตามข้าไปหากได้รับอนุญาตจากท่าน ข้าจึงสามารถพานางไปกับข้าตามฐานะที่นางเป็นอยู่ ถ้าท่านจะมอบนางให้แก่ข้า ข้าจะนับถือท่านเป็นบิดามารดาไปตลอดกาล . . . และขณะเดียวกัน ขอได้โปรดรับสิ่งคำนับอันบกพร่องนี้สำหรับน้ำใจไมตรีอันประเสริฐของท่านด้วย"
เอ่ยฉะนั้นแล้ว เขาก็นำเหรียญทองถุงหนึ่งมาวางต่อหน้าเจ้าบ้านผู้อ่อนน้อม แต่ชายเฒ่าเอาแต่กราบกรานเป็นหลายหน แล้วดันของขวัญนั้นกลับคืนไปเบา ๆ ก่อนว่า
"พ่อผู้กรุณา ทองคำคงหาประโยชน์อย่างใดต่อเรามิได้ดอก และพ่อคงจะต้องใช้มันในระหว่างการเดินทางแสนยาวไกลและหนาวเหน็บ ที่นี่เราไม่ต้องซื้อหาอันใด และถึงแม้เราจะอยาก เราก็ไม่อาจใช้จ่ายเงินเพื่อตัวเราเองเป็นอันมากถึงปานนั้นได้ . . . สำหรับลูกสาวเรา เราได้มอบให้เป็น
