"ขอบพระคุณมากเทียวค่ะ แต่ว่าเรียมขอเวลาตรึกตรองสักเล็กน้อย และคุณสมควรจะเรียนแม่นายดีกว่าเพราะดิฉันกำลังยุ่งใจจริง ๆ พรุ่งนี้ก็จะต้องไปบ้านและจะไปค้างสักกี่วันก็ยังไม่ทราบเพราะแม่แกเจ็บมากเสียด้วย"
"เรียมควรจะไปอยู่พยาบาลท่านให้ชื่นใจบ้างซี ฉันจะเอาเรือไปส่ง เพราะการไปเรือแจวดูมันอืดอาดไม่ทันไข้เลย"
เมื่อคุยกันอีกครู่ใหญ่ ๆ เพื่อนของสมชายก็กลับลงมาเสียงเอะอะเกรียวกราวทั้งล้อทั้งขับโดยคนเหล่านั้นรู้ถึงความเปนไปของคู่หนุ่มสาวดี
เจ้าขวัญ ตั้งแต่พ้นคดีกลับจากศาลอำเภอวันนั้นแล้ว ก็แกล้งนอนเจ็บอยู่อีก ๒–๓ วันเพื่อให้ความสมจริงเลยเปนเหตุให้มันผิดนัดกับเจ้าเรียมที่ว่าจะไปฟังคำตอบแล้วพากันหลบหนีขึ้นบางกอกด้วยกัน เจ้าขวัญแทบจะคลั่งใจตายเมื่อรู้จากเจ้ารอดว่าพ่อพาพี่เรียมไปขายไว้ที่บางกอกตั้งแต่เมื่อวานซืน มันจึงออกติดตามสืบเสาะ โดยอุส่าห์แจวเรือมาฝากเขาไว้ที่ประตูน้ำแล้วตัวมันเองก็ออกเดินเดาสุ่มเรื่อยไป หาไปสืบไปจนบางวันเจ้าขวัญต้องเสียเวลาตั้งหลายชั่วโมงเพราะกลับมาเรือไม่ถูกและก็เปนเวลาตั้ง ๓ เดือนที่มันเที่ยวติดตามหาเจ้าเรียมอยู่เช่นนี้จนสิ้นสรัทธา สิ้นหวังที่จะค้นหาเจ้าเรียมพบอีกต่อไป
ปีก่อนโน้น ปีกลายและจนจะสิ้นปีนี้ เจ้าขวัญมีชีวิตร์ไปชั่ววัน ๆ อย่างคนขี้เกียจและเจ้าทุกข์ เมื่อกลุ้มขึ้นมาคราวไรก็ขึ้นหลังอ้ายเรียวแสนรู้ มันก็พาเจ้าขวัญดุ่ม ๆ ไปสู่ฟากคลองข้ามน้ำไปยังอีกฟากหนึ่งแล้วเบิ่งหน้าตรงไปศาลเจ้าพ่อ ข้างเจ้าขวัญเมื่อลงจากหลังอ้ายเรียวแล้วก็ตรงมาหน้าศาล กราบกรานอธิฐานปรับทุกขปรับร้อนขอให้ได้พบเจ้าเรียม เมื่อเห็นชายแพรแดงซึ่งกรังไปด้วยเลือดเก่าของมันและเก่าคร่ำคร่ามันก็อดคลำแผลที่ขมับมิได้ เปนแผลเก่าเมื่อปี ๓ โน้นแผลรักแผลใคร่ซึ่งมันยอมอุทิศให้แก่อ้ายเริญเพราะเห็นแก่เจ้าเรียม ชายแพร
