ถอนกอข้าวและพงอ้อชายน้ำแทบตลิ่งจะพัง ขำใจเจ้าคนเก่งจะแกล้งให้หาเสียให้ตาย พอเจ้าขวัญเหลียวมาก็ดำซ่อนเสียสักครู่
เมื่อนานจนผิดสังเกตกว่าอึดใจธรรมดา ก็ทำให้เจ้าขวัญนึกเฉลียวว่า ทำไงเสียนังเรียมคงเล่นฉลาดตลบหลังเปนแน่ ครั้นจะเหลียวดู ก็เกรงเสียรอยทำให้เจ้าเรียมรู้ตัว จึงทำไม่รู้ไม่ชี้ ดำผลุดหายลงตรงนั้น แล้วย้อนตลบเอาแบบเจ้าเรียมบ้าง พอเต็มอึดใจจึงโผล่ขึ้น ค่อย ๆ ระวังมิให้น้ำกระเพื่อม คล้อยหลังอ้าวเรียวเพียงสองสามชั่วตัว
นั่นเองแม่ะล่ะ นังเรียมเกาะอ้ายเรียวผลุบโผล่อยู่นั่นเอง อารามดีใจจะจับให้ได้ จึงโผและว่ายสุด ๆ แขน เปนเหตุให้เจ้าเรียมรู้ ผละท้ายอ้ายเรียว จะดำก็ไม่ทัน จึงว่ายล่องตามน้ำไปอย่างรวดเร็วชำนิชำนาญ เจ้าขวัญก็ไม่ลดละ กวดจี๋จนเลี้ยงเข้าคุ้ง นางผู้หญิงก็อ่อนแรงแทบจะกระเดือกไม่ไหว จึงมุ่งเข้าหาฝั่ง คว้าได้เถาไทรย้อยพอจะพยุงตัวขึ้น เจ้าเสือน้ำก็ว่ายแหวกมาถึง พุ่งปราดเข้ารั้งแขน เปนเหตุให้เถาไทรขาด หล่นตูมลงมาอีกทั้งสองคน
น้ำใกล้ตลิ่งพอหยั่ง แต่ถึงงั้น เจ้าเรียมก็ยืนไม่อยู่เพราะความเหน็ดเหนื่อย เจ้าขวัญจึงพยุงไว้และพากระเดือกเข้าฝั่ง เจ้าขวัญเองก็อ่อนใจเหมือนกัน เมื่อพยุงเจ้าเรียมมาถึงเกาะรากไทรข้างตลิ่งก็แทบหมดแรง
"ฉันเหนื่อยเหลือเกิน พี่ขวัญ" เจ้าเรียมหอบฮั่ก ๆ ส่ายหน้า "นาน ๆ ได้ว่ายสักที เหนื่อยแทบขาดใจตาย"
เจ้าขวัญออกสงสาร มองแล้วมองอีก รักกันมาร่วมปีก็เพิ่งมาวันนี้แหละที่ได้ถูกเนื้อต้องตัวกกกอดเจ้าเรียมเต็มมือ แม้จะขาดใจเสียกลางสายน้ำนี้ก็ตามเถิด
"พักเหนื่อยให้สบายเถิด แม่เรียม ฉัน เออ ฉันจะทนอุ้มแม่เรียมไว้เอง" เสียงของเจ้าขวัญบ้านทุ่งตื่น ๆ ไม่เต็มปาก
เกาะรากไทรมือหนึ่ง โอบอุ้มเจ้าเรียมไว้มือหนึ่ง รัดเจ้าเรียมไว้แน่นเหมือนเกรงสายน้ำจะพัดเจ้าหลุดลอยไป ความมุ่งหมายที่เก็บมาแรมปีวิ่งพลุก
