จำของเจ้าเรียมเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ รางเลือนคล้ายฝัน
"พี่ขวัญ" เสียงเจ้าคลุมเครืออย่างจะร้องไห้ "หยุดเสียมั่งเถอะ สงสารฉันและ หยุด หยุดทีเถอะ"
"สงสารซี เรียม" เจ้าขวัญเงยขึ้นมองดูหน้า "ฉันสงสารแม่เรียม ฉันรักแม่เรียมเหมือนดวงใจ"
"อย่าเพิ่งพูดเลย พี่ขวัญ ปล่อยฉันก่อนเถอะ"
"จะไปไหนเล่า เออ แน่ะ ไม่เชื่อหรือว่า ฉันรักแม่เรียมนักหนา ไม่มีอะไรเปรียบ"
"ก็เปนแต่เวลานี้หรอก พี่ขวัญ ถึงฉันยังไม่มีผัว ก็พอจะรู้อยู่มั่ง เพราะแม่แกเคยพูดอยู่เสมอ ๆ ว่า…"
"ว่าอะไร แม่แกเคยพูดว่าอะไรนะ แม่เรียม" เจ้าขวัญรีบถาม
เรียมนึกอาย ๆ แต่เพื่อจะดักคอและปราม ๆ หัวใจเจ้าคนรักไว้ครั้งหนึ่ง จึงตอบว่า
"แม่แกว่า ผู้ชายน่ะเหมือนปลา พอน้ำใหม่มา มันก็ไปกับน้ำใหม่ ฉันจึงกลัวนัก เอ้อ” เจ้าส่ายหน้าปรับทุกข์กับตัวเอง "อ้ายฉันยิ่งกลัวมันมาก แล้วมันจะมาได้กับอกฉันเองเสียกระมัง"
เจ้าผู้ชายนึกฉงน ยิ่งเห็นเรียมน้ำตาคลอหน่วย ก็ยิ่งเพิ่มการไม่เข้าใจหนักขึ้น คิดเขวไปต่าง ๆ แต่แล้วก็จับเค้าได้ว่า เจ้าเรียมกลัวจะไม่รักจริง
"อ๋อ เรียม ก็จริงของแกอยู่บ้างหรอก แต่ใจฉันน่ะเห็นว่า น้ำใหม่มันก็น้ำเก่า อ้ายน้ำเก่ามันก็ไหลมาเปนน้ำใหม่ขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ในคลองเดียวกันนั่นแหละ เรียมเอ๋ย อย่ากลัวไปเลย พี่ไม่ใช่ปลารักน้ำอย่างว่าหรอก หัวใจพี่เติบหัวใจพี่ใหญ่อย่างตะเข้รักวัง ถึงน้ำเก่าจะไป น้ำใหม่มันจะมา หรือน้ำมันจะแห้งจนขอด พี่ก็ต้องตายคาวัง พี่ต้องตายอยู่กับเรียมคนเดียวจริง ๆ" แล้วเจ้าขวัญก็รัดแขนทั้งสองแน่นขึ้นเปนการยืนยันในคำมั่นสัญญา
เจ้าเรียมร้องไห้กระซิก ๆ อยู่ระหว่างอก เพราะหัวใจเจ้ากำลังคิดไปในเหตุต่าง ๆ ร้อยแปด คิดไปถึงเจ้าเริญ พี่ชายซึ่งไม่ถูกกับเจ้าขวัญ คิดไปถึง
